17 Sunday Mar 2019
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: everypixel.com
Σε θέση άμυνας
καιρό τώρα
λόγω αβεβαιότητας
με τα δυσνόητα μηνύματα
και τα διφορούμενα
να λειτουργούν
ως σηματοδότες
αποφυγής μιας ρήξης
-πάντα σε ετοιμότητα-
διαπέρασες αθόρυβα
το θέατρο σκιών
και τις μακρινές μνήμες
που ελλόχευαν σαν ύφαλοι
και σειρήνες επιστροφής
στο δικό σου ταξίδι.
Και κάνοντας στάχτη
μέρες που φύγανε
στιγμές που δε θα’ ρθουν
σωπαίνεις
δεν κλαις∙
τους κοιτάς
και απλά
προσπερνάς.
09 Saturday Feb 2019
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: Carol Maynard (pinterest)
Τα βήματά σου πήγανε
στον τόπο των προγόνων
κι εκεί που πρωτοέπαιξα
ταξίδεψε η καρδιά μου.
Δροσιά από τη θάλασσα
σου ζήτησα να φέρεις
μα εσύ
με αφουγκράστηκες∙
χώμα σκληρό και γόνιμο
με χνάρια στους αιώνες
και μυρωδιά από τη γη
μου έφερες ψυχή μου.
Σε διαδρομές και μνήμες
που δεν ξεχνιούνται εύκολα
σαν χείμαρρος ξεχύθηκα∙
κι αν είναι οι λέξεις μάταιες
μα δυνατές σαν έξεις
για αυτά που αναδύθηκαν
είναι στιγμές
που το ένστικτο
σφυρηλατεί την λήθη
και ιχνηλατεί στο άπειρο
σαν οδηγός και ακόλουθος
τα άγνωστα εδάφη.
01 Saturday Dec 2018
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: imb.org
Απόγευμα και τούτο!
Μέσα σε κιτρινισμένες σελίδες
από το πέρασμα του χρόνου
ψάχνω το στίγμα μιας άλλης εποχής
στο τώρα πυξίδα
για την απουσία παρέκκλισης
ως θέση για τα επόμενα.
Δεν υπάρχει συμφωνία.
Η συναίνεση χάθηκε.
Τα βράχια σκληραίνουν.
Στην πολιορκία του νου
τα οράματα ακέραια
κυκλώνουν το χάραμα.
Μπορείς μονάχα να είσαι απών.
Σιγή μέσα σε γύμνια που εξολοθρεύει.
Σαρκάζει η μνήμη την αφιλόξενη πόλη.
Κι ύστερα θυμάμαι…
Πήρε καιρό μέχρι να μάθω
τι έχασα μέσα από τη διαφύλαξη.
Ήτανε τόση η θλίψη
έξω στους δρόμους
που αποκοιμήθηκα στη λησμονιά.
Μα τώρα όλα γλιστρούν
πάνω στα πέτρινα μονοπάτια
που σιγοκαίει μια φλόγα∙
οι φωνές μέσα από τις στάχτες
δίνουν πνοή στη δημιουργία
με το παράδοξο της ασυνέχειας
να σχεδιάζει αμερόληπτα
τη γέννηση της ύπαρξης
όταν όλα δύνανται
να λάβουν
και πάλι την αρχή τους.
01 Wednesday Aug 2018
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: monoimages.com
το μόνο σταθερό σε αυτό τον τόπο
τα δελτία είναι των ειδήσεων
κάθε βράδυ στις οχτώ
τη μελαγχολία να σκορπούν
πάνω από τους συνοικισμούς
και τα νεκρά καφενεία
το μόνο σταθερό σε αυτό τον τόπο
τα τρένα είναι των αναχωρήσεων
κάθε βράδυ στις οχτώ
πικρές να μεταφέρουν αναμνήσεις
στα σπίτια, στις φυλακές
και στα έρημα ξωκλήσια
μέχρι να έρθουν οι εποχές
που πολύχρωμη θα γίνει
η δίκοπη ζωή
φωτογραφίες να στολίζει ασπρόμαυρες
κι όπου το άγγιγμα του χρόνου
δεν θα έχει επίδραση
_______
*ο τίτλος του ποιήματος είναι δάνειο από την ομώνυμη συλλογή
δεκατεσσάρων (14) διηγημάτων του συγγραφέα-στιχουργού-ποιητή Μάνου
Ελευθερίου που έφυγε από κοντά μας και πριν λίγες μέρες σε ηλικία ογδόντα
ετών – το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο – στο ποίημα
πάντως υπάρχουν κι άλλες αναφορές από το πλούσιο έργο του ποιητή
(ποιήματα, βιβλία, τραγούδια)
24 Tuesday Apr 2018
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: pxhere.com
Έτρεχες με τη μηχανή.
Στην πορεία σκότωνες τους προορισμούς σου.
Κάθε χάντρα του κομπολογιού σου
Και μια προσευχή―
Γλίστραε απ’ τη σέλα στους τροχούς σου.
Έτρεχες για την εξοχή.
Άδειος ένας χάρτης τύλιγε τους τόπους.
Μίλια από πόλεις κι από ανθρώπους
Σ’ έπιασε βροχή―
Μουσκεμένο ως μέσα στην ψυχή.
09 Monday Apr 2018
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: pinterest.com (Kylee Besecker)
Έλιωσαν στην άσφαλτο οι σόλες.
Όλη σου η ζωή σ’ ένα καρότσι super market.
Σαν το σκουπίδι,
ελαφρύς,
που σε χορεύει όπου θέλει ο άνεμος.
Ρυπαρός και διωγμένος
στριμωγμένος
πεινασμένος
κυνηγάς το όνειρό σου.
Απόκαμες και σήμερα.
Και οι μικροαστοί μιλάνε.
Βρέχει μυαλό κι απόψε!
Συζητούν για όλους και για όλα.
Συζητούν για σένα και για μένα.
Χωρίς εμάς για εμάς.
Που και που κοιτάζουν προς τα έξω.
Πάντα με επιφύλαξη προς τους ωκεανούς.
«Δεν μπορεί θα με δουν», σκέφτεσαι…
και υψώνεις το ανάστημά σου.
Μα, πώς να δει η όρασή τους
ένα τόσο δα μικρό σκουπιδάκι σαν εσένα;
Και συνεχίζουν να γλεντάνε.
Οργανώνουν τη ζωή σου
αναβάλλουν τη δική τους.
Συζητούν και για το κόμμα.
Για τον Μαρξ όλο μιλάνε.
Αναλύουν
αφορίζουν
φτιάχνουν όπλα-θεωρίες
για να κόψουν τα φτερά σου.
Στειρωμένοι απ’ το μίσος
της αβίωτης ζωής
παριστάνουν τους σωτήρες.
Κι είναι τόσο θυμωμένοι
που με λύσσα θα σε σύρουν
στα υπόγεια κελιά τους.
Σαν θα μπεις δε θα γυρίσεις.
Μα αν γυρίσεις θα είσαι αλλιώς.
Κι όλα αυτά για το καλό σου.
Τους χαλάς την ησυχία.
Σέρνοντάς σε στις αρχές τους
θα ζητήσουν προστασία.
Με χαμόγελο και οίκτο
θα σε βγάλουν τρομοκράτη.
Ίσως, και τρελό.
Και θα μπεις στην ιστορία.
Βγαίνουν έξω και γελάνε.
«Να το ξανακάνουμε…».
«Να το κάνουμε πιο συχνά».
«Να βρίσκουμε χρόνο να τα λέμε».
«Καληνύχτα».
Δεν σε βλέπουν.
Σε πατάνε.
Τέλος επικοινωνίας!
Δεν χωράς σ’ αυτόν τον κόσμο.
Κι άλλο δεν έχει να σου δείξει.
Μα είναι και εκείνη η στιγμή
που, ξαφνικά, εσύ θα αλλάξεις
και θα πεις
πως «φτάνει, μέχρι εδώ».
Συνεχίζεις το ταξίδι.
Πολεμάς για το όνειρό σου
με πατρίδα σου τις μάχες
που θα δίνεις στη ζωή σου.
*H Παυλίνα Κουβαρδά γεννήθηκε στον Πειραιά. Είναι Κοινωνική Λειτουργός και κείμενά της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.
06 Tuesday Feb 2018
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: pexels.com
σε Εσένα
που ακόμα φοβάσαι
το σκοτάδι τους
στα καφενεία σήμερα
το ούζο, ο ελληνικός καφές
ανάμνηση είναι σε παλιές εικόνες
οι απόμαχοι της ζωής, οι άνεργοι
φρέντο καπουτσίνο παραγγέλνουν
στοίχημα παίζοντας
με ομάδες πέμπτης κατηγορίας
ιστορώντας τα κατορθώματα
τηλεοπτικών ηρώων στα ριάλιτυ
μόνο τα τσιγάρα μοιάζουν ίδια
η σκόνη στα πλεμόνια μας
η αναμονή για μεροκάματο
στα καφενεία σήμερα
δεν χορεύουνε ζεϊμπέκικο
ανάμνηση είναι σε παλιές ταινίες
στην τηλεόραση πλέον
στα κρύα σαββατόβραδα
που η μοναξιά με ένταση αναπαράγεται
άνεργοι ηθοποιοί το χορεύουν
μιλώντας για ήθος και παράδοση
για τον λαϊκό μας πολιτισμό
που χρόνια τώρα
ξεπουλιέται στα σαλόνια
για λίγα ψίχουλα αγάπης
στα καφενεία σήμερα
δεν συζητούν πολιτικά
μόνο η μπάλα τους νοιάζει
το ποδόσφαιρο
οι δίκες της Δευτέρας
λίγη εκτόνωση, γρήγορη, σκληρή
με μπύρα και βίαιο σεξ
τα εγκλήματα καταγγέλλοντας
των αδύναμων, των φτωχών
ευκολοχώνευτη κάνοντας την καταπίεση
τον φόβο της ανεργίας
τον πόλεμο που έρχεται
στα καφενεία σήμερα
πατάρι δεν θα βρεις
με ποιητές που θα σχεδιάζουν
σε στίχους μια κόκκινη πολιτεία
συνωμότες δεν θα βρεις
εξέγερση να οργανώνουν
με απεργίες, αγώνες μαζικούς
βλέπεις, στον δρόμο έχουν ήδη βγει
με τις χιλιάδες αντιφάσεις τους
ένα άλλον δρόμο φτιάχνοντας
που δεν θα μοιάζει
με τους προηγούμενους
02 Tuesday Jan 2018
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: pexels.com (Dom J)
Μνήμη Φ. Μπαρλά
Παραμονή πρωτοχρονιάς
κόσμος γυρίζει με γλυκά
χαζεύει σε βιτρίνες
διαλέγει λουριά.
Πίσω απ’ αρχαία ερείπια
οι φίλοι μου παίζουν κρυφτό.
Δεν τους μάθανε
να κατευνάζουν τα τέρατα.
Μόνο κατάλαβαν.
Η μαγική λέξη αναβάλλεται.
Κερδίζει όποιος
παραμείνει κρυμμένος.
22 Wednesday Nov 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: Pinterest.com (Arariel M )
Κεριά φωτίζουνε το δωμάτιο αυτό που
οι ποιητές ονομάζουνε αύριο. Δυνατά
ακούγεται η μουσική, όσο το πιάνο και τα
βιολιά ζευγαρώνουν στην ψυχή.
Φωνές και τραγούδια, κρασί και λουλούδια
ψέγουν το Είναι μας και μαλώνουν την Πούλια.
Ως το πρωί, μέχρι ο ήλιος να φέξει αυτό το πάρτι
πρέπει να αντέξει.
Να ξεφύγουμε απ΄το σώμα μας, να καούμε στο χρώμα μας.
Το γκρίζο να γίνει μαβί, να αλλάξουμε μορφή που
περιφέρουμε σαν το σκουλήκι που μεταμορφώνεται σε
μεταξοσκώληκα.
Πιείτε, χορέψτε η χαρά είναι σύντομη, μονάχα αγαπήστε
ξημερώνει η ντροπή.
[Από την ποιητική συλλογή του Νίκου Βαρδάκα, “Στην μνήμη“]
09 Thursday Nov 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: favim.com
τρέμουν τα χέρια
ιδρώνει το πρόσωπο
κάθε ρυτίδα και μια ιστορία
Μαρία το όνομα της
και δεν είναι πια νέα
γρήγορα κάνει μια τζούρα
στριφνή όπως το παρελθόν της
νεκρή όπως το μέλλον της
με την ανάστροφη του χεριού
κρύβει ένα δάκρυ
για να μην το δει ο πελάτης
και βρώμα βγάλει
πως είναι ευαίσθητη
χαμογελά πικρά
διορθώνει τη βαφή
άλλη μια τζούρα κάνει
πιο γρήγορα
κρύβει το αποτσίγαρο
πίσω απ’ τον καθρέφτη
ανοίγει την πόρτα
σ’ ένα δωμάτιο μπαίνει
που μυρίζει σκόρδο και ιδρώτα
ελπίδες που χάθηκαν
όπου ο πελάτης περιμένει
υπάκουα να του δοθεί
αδιαφορώντας για τα χρόνια
που ξόδεψε στον δρόμο
και μη γνωρίζοντας πως μ’ ένα μαχαίρι
στον εφιάλτη θα δώσει
το τέλος
