16 Wednesday Aug 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Πηγή φωτογραφίας: Διαδίκτυο
Το καλοκαίρι είν’ εδώ.
Η γιαγιά λείπει.
Ο παππούς λείπει.
Η Νίκη λείπει.
Το καλοκαίρι είν’ εδώ.
Η καρυδιά ξεράθηκε.
Το σπίτι μίκρυνε.
Η θάλασσα χωρίς κοχύλια.
Μόνο τα μεσημέρια
εξίσου ατέλειωτα.
Μόνο μετά το μπάνιο
πλένεσαι ακόμη με το λάστιχο.
09 Sunday Jul 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Πηγή φωτογραφίας: Διαδίκτυο
Ἡ πολυθρόνα
Ἀφοῦ σχόλασε κι ἔβαλε
τὰ παιδιὰ γιὰ ὕπνο, βούλιαξε
στὴν πολυθρόνα της
ἀκούγοντας Σούμπερτ.
Ἀναιμικές οἱ ἐξάρσεις
οἱ παύσεις πουθενά –
τὰ ἠχεία θὰ φταῖνε,
ἤ κάθισαν τ’ αὐτιὰ της.
https://a-lektor.blogspot.gr/2017/07/blog-post_3.html
Πολλὰ τὰ σκαλιά
Πῶς νὰ τρέξουμε,
πῶς ν’ ἀνεβοῦμε στὴν ψυχή
μὲ τὰ χέρια στὶς τσέπες·
χαιδεύοντας ἡδονιστικά
μὲ τ’ ἀκροδάχτυλα
κλειδιὰ καὶ πορτοφόλι…
http://a-lektor.blogspot.gr/2017/05/blog-post_26.html
Κακὴ ζαριά
Ὅλες οἱ πιθανότητες
γκρεμίστηκαν –
μόνη στέκει πιὰ
ἡ ἕβδομη πλευρά.
http://a-lektor.blogspot.gr/2017/04/blog-post_13.html
Πρὸς Ζωή
Ἔχεις σκεφτεῖ ποτέ
τί ἀγάπη σοῦ ‘χουμε,
ἐνῶ ξέρουμε
πὼς θὰ μᾶς προδὼσεις;
Τό ἀσανσέρ
…καὶ δίπλα του
πάντα ἡ σκάλα
μιὰ ὑπενθύμιση –
ἤ τουλάχιστον,
μιὰ δικαιολογία
γιὰ τὰ πονεμένα γόνατα…
https://a-lektor.blogspot.gr/2017/05/blog-post_2.html
Ἐπιδέσμ(ι)οι
Ἡ νύχτα ματώνει
ὅλο τὸ κορμὶ –
ἡ μέρα τὸ σφίγγει,
κομψὰ,
μὲ μεταποιημένες γάζες.
https://a-lektor.blogspot.gr/2017/05/blog-post_41.html
01 Saturday Jul 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Πηγή φωτογραφίας: Διαδίκτυο
Κι αν είμαι τίποτα
-βαρέθηκα-
Δίχως ίχνος θλίψης
πετιέμαι στα ουράνια.
Αναιτιώδης φαντασία!
Είμαι θεόθεν δικασμένη
να πυρπολώ τον τρόμο.
Κι αν μ’ αρέσει
να ροκανίζω την μοίρα
ανασύροντας την ερήμωση
προτιμώ να πετώ στα νέφη
πυρακτώνοντας το έρεβος.
Τα πέταξα τα ναύλα.
Τι αθωότητα!
14 Wednesday Jun 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: http://www.pexels.com
Δεν ξέρω αν πνιγμένους
θα μας βρει το πρωί
πέρα από τη θάλασσα των ψαράδικων
που γυροφέρνουν οι γλάροι―
Σαν ψαράκια κι εμείς
χαριστικά ριγμένα στο νερό
απ’ αργασμένα χέρια.
Ώστε, στο εξής,
μόνη μας υπόθεση η επιβίωση;
11 Saturday Mar 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: pinterest.com
Χανιά, Μάρτης του 2015
Βροχή του Μάρτη
τρέχει μέσα απ' το λαιμό της
στα κόκκινα χείλη
στο λευκό στήθος
κυλάει στα πόδια της
στην ευαίσθητη περιοχή
στα ακροδάχτυλα, γελάει
γυμνή τρέχει να με συναντήσει
τραγουδώντας τον έρωτα
την άνοιξη που κοντά της έφερε
μια αγάπη χαμένη
εμένα και τα φλύαρα
τραγούδια μου
την χαμένη της αθωότητα
04 Saturday Mar 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Πηγή φωτογραφίας: wideopenwriting.com
Απόψε είπα δε θα σηκωθώ
αν δε σε τελειώσω.
Μα οι στίχοι μόνον στίχοι
έμειναν πάλι.
Κι οι λέξεις μόνον λέξεις
φλυαρούσαν.
Αργά, πολύ αργά, βαθιά
στην επικράτεια των μικρών ωρών,
τ’ αστράκια εκεί που χαμηλώνουν,
μολύβι έγειρα
στη σκόνη των χαρτιών.
22 Wednesday Feb 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: http://demyx-gurl-xia.deviantart.com
Αναζητώντας τον αρχικό σκοπό
προπορευόταν στο παιχνίδι
πίσω από το ολοφάνερο.
Χωρίς να ξεχνά
τις ματωμένες νύχτες
που τον κύκλωναν
έπαιζε κλεφτοπόλεμο με την ζωή του.
Μέρα-νύχτα καιγόταν μέσα του.
Φαντάσματα στο παρόν
οι μνήμες που τον συντρόφευαν.
Ζούσε για τη στιγμή.
Δεν τη δημιουργούσε.
Και περίμενε…
21 Saturday Jan 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: Nivanh Chanthara (Reddit)
Συνένοχη στην παγωνιά της ιστορίας
επαλήθευσα μαζί σου την κοσμογονία.
Κι άρχισε ο δικός μου κατακλυσμός
απ’ άκρη σ’ άκρη να πηγάζει
μέσα στο όραμα που ανατρεπτικά
λαγνεύει την υπερουράνια φωνή
κρεμώντας το αστάθμητο
στον αρχέγονο χορό ενός σύμπαντος
που δυσφορεί μπροστά
στις αποτεφρωμένες σκέψεις του αιώνα μας.
18 Wednesday Jan 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Πηγή φωτογραφίας από το διαδίκτυο
Ο Άγγελος μπήκε στο σπίτι λίγο μετά τις δέκα. Πεινούσε πολύ· η δουλειά του απαιτεί πολλή φαιά ουσία. Είναι καθηγητής Αγγλικών. Ήθελε μόνο να πάει απευθείας στον υπολογιστή του να συνεχίσει το ποίημα που τελείωνε μήνες τώρα, προσπαθώντας ατελεύτητα να βρει τον τελευταίο στίχο. Γράφει πάντα σε τετράστιχα και είναι μανιακός με την ομοιοκαταληξία. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν δουλεύει, όταν τρώει, όταν κάνει μπάνιο, όταν πίνει καφέ, όταν είναι στο σούπερ μάρκετ, λέξεις χορεύουν στο μυαλό του, βασανιστικά, αλλά καμία δεν μπορεί να κλείσει τον τέταρτο στίχο. Αυτό το ποίημα τού έχει γίνει εμμονή.
Έβαλε να ζεστάνει το μεσημεριανό φαγητό. Δίπλα του στέκεται ο Σαίξπηρ που του θυμίζει πως η ποίηση θέλει αφοσίωση μα και απαλότητα. Το πρώτο το ξέρει, αλλά το γεγονός πως ο βιοπορισμός δεν του αφήνει τον χρόνο που θέλει, έχει καταντήσει σωστό μαρτύριο. Το δεύτερο προσπαθεί να το κατακτήσει με όλες τους τις άγαρμπες δυνάμεις.
Τρώει πολύ γρήγορα, έχοντας το πιάτο κοντά στο στόμα. Δεν έχει καμία όρεξη να λερώνει και μετά να πρέπει να συμμαζέψει. Κάτι τέτοιο θα του έπαιρνε περισσότερο από τον πολύτιμο χρόνο του. Βάζει ένα κονιάκ και αρχίζει να διαβάζει ξανά το ποίημα. Εκείνο το βράδυ θα αποτελούσε ορόσημο. Έπρεπε να τελειώσει. Δεν έδινε άλλα περιθώρια στον εαυτό του, ούτε άλλο άλλοθι. Τέλος. Eκείνη τη νύχτα, θα έβρισκε τον τέταρτο στίχο ακόμα κι αν χρειαζόταν να μην κοιμηθεί, αλλιώς δεν θα ξαναέγραφε ποτέ πια.
Είχε φτάσει ήδη στο τρίτο κονιάκ και δεν είχε γράψει ούτε λέξη. Σηκώνεται απότομα από την καρέκλα του και πηγαίνει προς το παράθυρο. Η νύχτα είναι βροχερή και ο αέρας ξεσκίζει τις τέντες από τη διπλανή πολυκατοικία. Ξαφνικά διακρίνει στο παράθυρο μια λέξη ζωγραφισμένη στο τζάμι με χνώτο, όπως κάναμε παιδιά. Πλησιάζει πιο κοντά. Η λέξη μεταφέρεται σε διάφορα σημεία. Κάνει να την αγγίξει κι αυτή μεταφέρεται συνεχώς πιο μακριά. Ανοίγει το παράθυρο και τη βλέπει να πηδάει στο κάγκελο του μπαλκονιού. Δεν μπορεί να διακρίνει τι γράφει. Αναρωτιέται αν έχει μεθύσει. Μια ανεξήγητη δύναμη, όμως, τον σπρώχνει συνεχώς προς τη λέξη σαν να είναι σκοπός της ζωής του να την παγιδέψει. Μεμιάς κι άλλες λέξεις ξεπηδούν γύρω του. Σαν σφίγγες περικυκλώνουν το λαιμό του. Μες τον πανικό του και τη ζάλη προσπαθεί να τις διώξει. Νιώθει να απειλείται η ζωή του. Αυτές, όμως, ολοένα και πληθαίνουν και του επιτίθενται βίαια. Αχ, να μπορούσε ν’ αρπάξει μία κι ας πέθαινε! Μόνο μία! Ο αέρας αγριεύει, οι λέξεις είναι πια ένα σμήνος εξαγριωμένο που θέλει να τον καταστρέψει.
Νιώθει να πνίγεται. Δεν μπορεί ν’ αναπνεύσει. Με άτσαλες κινήσεις προσπαθεί να ξεφύγει. Εκείνες όμως έχουν γαντζωθεί στο λαιμό του. Το κεφάλι του φλέγεται. Δεν θυμάται τίποτα πια.
Την επόμενη μέρα ο ήλιος είχε βγει και η ατμόσφαιρα είχε καθαρίσει. Η γυναίκα που τον βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού ανοίγει την πόρτα με το κλειδί που της έχει δώσει ο Άγγελος νομίζοντας πως εκείνος είναι στη δουλειά όπως πάντα. Βλέπει το παράθυρο ανοιχτό. Σκέφτεται πως θα το ξέχασε. Μπαίνει στο γραφείο του. Ο υπολογιστής είναι αναμμένος με ένα έγγραφο του Word ανοιχτό και το ποίημα ολοκληρωμένο. Α! Το τελείωσε ο Άγγελος το ποίημα!, σκέφτεται. Η γυναίκα, γνωρίζοντας την αγάπη του για την ποίηση και την αγωνία του να βρει τις λέξεις για τον τέταρτο στίχο, νιώθει μεγάλη χαρά και ανακούφιση. Απ’ τη χαρά του ξέχασε το παράθυρο ανοιχτό, σκέφτεται. Πλησιάζει να το κλείσει, όταν αντικρίζει τον Άγγελο στη γη. Τα μάτια της γεμίζουν δάκρυα, γονατίζει κλαίγοντας γοερά και απ’ τα χείλη της ακούγεται ένα μοιρολόι.
Οι άγγελοι σε φώναξαν νερό για να τους δώσεις
Μέρες γλυκές δεν μένουν πια για να τις ξημερώσεις
Οι λέξεις που σε έπνιξαν τραγούδια να γενούνε
Και αυτοί που τις διαβάζουνε να ξαναγεννηθούνε
*Η Νίκη Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1981. Είναι απόφοιτος του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και έχει ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Γαλλία. Το 2014 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή «Απόψε νιώθω μια ντροπή» (εκδ. Περί τεχνών, Πάτρα). Ποιήματά της και μεταφράσεις της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά και άρθρα της έχουν συμπεριληφθεί σε γαλλικά βιβλία. Έχει γράψει κείμενα για μουσικές παραστάσεις που παρουσιάστηκαν σε θέατρα της Αθήνας και της Πάτρας. Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί και συμπεριλαμβάνονται στον δίσκο «Προορισμός» του Χρήστου Κωνσταντόπουλου. Αρχές Φλεβάρη του 2017 αναμένεται η δεύτερη ποιητική της συλλογή από τις εκδόσεις Βακχικόν, με τίτλο «Εγώ, απέναντι».
28 Wednesday Dec 2016
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Ταξιδεύω ώρες μονάχος, ασυγκράτητος απ΄ τα γήινα σύνορα.
Ανακάλυψα πλανήτες μικρούς και μεγάλους, κομήτες να περνάνε
στο πλάι μου. Τα ποτάμια του Άρη στεγνά από ζωή, την Σελήνη να
προβάλλει στο βήμα μου αντίκρισα με τα μάτια μισάνοιχτα.
Μια κοπέλα μου φώναξε ξαφνικά. Κάθεται στον Ιαπετό, σε έναν
βράχο της θάλασσας. Μου ζητάει τραγούδια ,η σιωπή του μυαλού
την φοβίζει αρκετά. Μου ζητάει ένα αστέρι απ΄ τον έναστρο θόλο, αν
μπορώ να τραβήξω.
Ήταν πριγκίπισσα σε μια πόλη και αγάπησε. Τον κόσμο των δρόμων, των
πάρκων. Πριν λίγες ώρες αποφάσισε την κοσμική απόδραση.
«Φέρε τα δαχτυλίδια του Κρόνου» μου χαμογέλασε. «Θέλω να δώσουμε
όρκους αγάπης για πάντα.»Ήταν τα τελευταία λόγια της. Χάθηκε και δεν την ξαναείδα
ποτέ. Τα δαχτυλίδια του Κρόνου είναι ο όρκος, για όλες τις πριγκίπισσες του κόσμου.
