Xuventude non chore! (ποιητικό χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

Η Πηγή της Νεότητας, Λούκας Κράναχ ο Πρεσβύτερος

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

ή αλλιώς Λίλα Παπαπάσχου

---

Όσο πιο πολύ ζω, τόσο πιο απληροφόρητη αισθάνομαι.

Μόνο οι νέοι έχουν μια εξήγηση για το καθετί.  

Isabel Allende, 1942-, Χιλιανή συγγραφέας

♥

Όμορφα πρόσωπα.

Σώματα ντυμένα γιορτή.

Φωνές κρυστάλλινες.

Αστραφτεροί πολυέλαιοι ανάμεσα σε λιωμένα κεριά.

Αρθρώνουν το μέλλον

χωρίς κραυγές.

Ψίθυροι δημιουργίας.

Δονκιχωτικές κολεκτίβες.

Έρωτες αντιμέτωποι με το αύριο.

Εθελοντισμός και αυταπάρνηση.

Ονειροπόλες εκδρομές.

Πολύχρωμα βλέμματα που ακόμη κοιτούν.

Ευθύβολα. Καθαρά.

Με ευαισθησία.

Όμορφα χέρια.

Δίχως ρόζους και στίγματα.

Πάνω τους πέφτει

 ελπίδα και ανάθεμα.

Ένας κόσμος παρανοϊκός

επικαλείται λογικά επιχειρήματα.

Εκπαιδεύονται φρέσκα μυαλά

με ληγμένα συστήματα.

P.A. Renoir, Κορίτσι που διαβάζει, 1886

Ρέπραντ Χάρμενσον βαν Ρέιν, Αγόρι που διαβάζει

Όμορφα χαμόγελα.

Αφημένα στο χάος μίας απέραντης δυστυχίας.

      Ραγισμένα  όνειρα γίνονται γκράφιτι

οργισμένοι στίχοι, ναρκωτικά, φυγή, αδιαφορία.

Πώς να σπάσει η αλυσίδα; Είσαι κρίκος ή βία;

Θερίζει η Μοναξιά. Η Κατάθλιψη. Η Ανεργία.

Αντιστρόφως ανάλογα

 likes,  friends,  σκουντήματα…η εθνική μας παπαρολογία…

Πλατεία Αγίας Ειρήνης, Μοναστηράκι, Θησείο,

Γκάζι, Μεταξουργείο, Κουκάκι, Βοτανικός, Πλατεία Μαβίλη.

Καφέδες και «ξίδια».

Τάβλι και Τwitter.

Starbucks & Instagram.

Κορίτσι με λευκό πουκάμισο, Μοντιλιάνι Αμεντέ

Τη νεότητα μην την κλαις!

Τα όμορφα πρόσωπα.

Τα πυρακτωμένα χείλη.

Τα λάθη της απειρίας.

Τα παιδιά με τις μεγάλες τσάντες και τις μικρές χαρές.

Την αυθάδεια της νιότης.

Τον απενοχοποιημένο ερωτισμό.

Την αχαλίνωτη φαντασία.

Το παράτολμο θάρρος.

Μην τα κλαις!

Ρωμαίος & Ιουλιέτα, Ντίξι

Αν θες για κάποιον να κλάψεις…

κλάψε για σένα.

 

 

 

Αποχρωματισμός (ποιητικό χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

Η Λευκή Σταύρωση, 1938, Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

ή αλλιώς…Λίλα Παπαπάσχου

---

Ξεφτίζεις στις άκρες.

Και ξεθωριάζεις.

Φωτογραφία αρχείου.

Θα ενταφιαστείς στο ερμάρι.

€

Φεύγουν κι οι τελευταίοι φίλοι.

Πρόδωσες, σε προδίδουν.

Δεν υπάρχει εναλλακτικό σενάριο.

€

Μην υπόσχεσαι.

Μην απολογείσαι.

Μην εξηγείς.

Βγήκαν όλα στο φως!

Όσο κι αν ψευδομαρτυρήσεις.

€

Μισοάδεια στάδια. Μισογεμάτα στάδια.

Ποια η διαφορά;

Εκμηδένισες την απόσταση αισιοδοξίας – απαισιοδοξίας.

€

Τότε χαμόγελα. Τώρα αμήχανες χειραψίες.

Κάποτε ισχυρός. Εφεξής, επίορκος.

Τότε σημαίες και επευφημίες.

Τώρα πανό και διαμαρτυρίες.

€

Βλέμμα κενό κι ένα μόνιμο συνοφρύωμα.

Έχεις ακόμη καιρό.

Καρτερικά σε περιμένουν στη γωνία.

€

Δεν ξέρω αν έγινε – ότι έγινε – από πρόθεση

ή εν αγνοία. 

Κανείς δεν κατηγορεί κανέναν.

Είμαστε συνεπιβάτες εκτροχιασμένης αμαξοστοιχίας.

€

Ανέβηκες στο πόντιουμ.

Κατά την προσφιλή σου συνήθεια.

Από κάτω μόνο πιστοί.

Όσοι γνώριζαν από πριν.

Αυτά που τώρα γνωρίζω…γνωρίζεις…γνωρίζουμε…γνωρίζουν…

€

Αποχρωματίζεσαι…

Τελευταίο σκίτσο.

28 σημαίες, 1 χώρα κι εσύ.

Διακριτικά αποστασιοποιείσαι…

“Head of an Apostle”, προσχέδιο μίας φιγούρας του τελευταίου πίνακα”Transfiguration”, του Ραφαέλ, Μουσείο του Βατικανό

---

Μεταβατικότητες (ποιητικό χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

 

L. Le Brocquy, Κορίτσι στο γκρι, 1939 Ferens Art Gallery

---

” Το Κορίτσι της Δύσης “

…ή αλλιώς Λίλα Παπαπάσχου

---

Είναι ακόμη χειμώνας. Βραδιάζει νωρίς.

Τα φώτα θολερά

υπαινίσσονται λάμπες φθοράς, συγνώμη φθορίου…

Η υγρασία σαπίζει ξύλα και αρθρώσεις.

Κανένα πουλί δεν καταδέχεται το μπαλκόνι μου.

Μόνο βροχή. Αέρας κι ομίχλη.

Υπόσχεση χιονιού, οριακά ληξιπρόθεσμη.

♥

Η άνοιξη αργεί ακόμη.

Τι κι αν φέτος ήρθε νωρίς.

Σε μάτια και χέρια και λόγια

που είχα χρόνια κρυμμένα σε εφηβικά λευκώματα

γαλάζιους φακέλους αλληλογραφίας

βασανιστικά ξημερώματα.

Τίποτα δεν γνώριζα πριν κι ας είχα ζήσει

τόσα και τόσα.

♥

Τινάζω από πάνω μου

αμέτρητες ευχές

αμφίσημους εναγκαλισμούς

αναπόδραστες συνεστιάσεις

αναπόφευκτους καταναλωτισμούς

απροσδόκητες αντικαταστάσεις.

Edvard Munch, Ο Αδάμ & η Εύα κάτω από τη μηλιά, 1909, Μουσείο Munch, Όσλο

♥

Το καλοκαίρι αργεί ακόμη.

Τι κι αν εγκαταστάθηκε μόνιμα.

Σε στιγμές και πράξεις και μνήμες

που είχα χρόνια απολέσει σε τρένα

λιμάνια

αεροδρόμια

ρυπαρά πεζοδρόμια.

Τίποτα δεν ένιωθα πριν κι ας είχα πονέσει

τόσο μα τόσο.

♥

Τινάζω από πάνω μου

δανεική χρυσόσκονη

προσωρινή επιδιόρθωση

επίπλαστη συμμόρφωση

αυστηρή ταξινόμηση

εσωτερική αστυνόμευση.

♥

Οι Αλκυονίδες αργούν ακόμη.

Ο ήλιος όμως, καραδοκεί. Έστω με δόντια.

Ο Απρίλης αργεί ακόμη.

Προηγούνται οι εκπτώσεις.

Πως να αντισταθείς στο πάνω από -70% σε όλα τα είδη;

Η θάλασσα αργεί ακόμη.

Διακοπές για δύο, στο αποκορύφωμα της υπερκόπωσης.

Ο έρωτας. Μία μαθηματική πράξη χωρίς αριθμούς.

Μόνο όνειρα και όνειρα ίσον όνειρα…

♥

Το τέλος αργεί ακόμη.

Έρχονται μέρες χαράς, δημιουργίας, οδύνης…

Η αγάπη μία μαθηματική πράξη χωρίς αριθμούς.

Μόνο εσύ κι εγώ ίσον ζωή…ζωή…ζωή…

Charles James Lewis (1830-1892), Οι διακοπές μας, Ιδιωτική Συλλογή, Πινακοθήκη Τέχνης Oldham

 

 

 

 

 

 

 

Ο αχθοφόρος (ποιητικό χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

Το παλιό νεκροταφείο στη Nuenen με χιόνι, 1885, Ιδιωτική Συλλογή

 

---

” Το Κορίτσι της Δύσης “

…ή αλλιώς Λίλα Παπαπάσχου

---

 

Ανέβα – κατέβα.  Πήγαινε – έλα. Σήκω – κάτσε.

Ζωή σαν…αχθοφόρος…

Μεταφέρεις (α)πρόθυμα παραγεμισμένες αποσκευές

με χαμόγελο επιτηδευμένης ευγνωμοσύνης.

Οι πελάτες έχουν πάντα δίκιο.

Υπακούς πειθήνια, ακόμα και στις πιο παράλογες επιθυμίες.

Σε αποζημιώνουν με πενιχρά φιλοδωρήματα.

 

Ο αέρας ευωδιάζει γενναιοδωρία.

Αναβοσβήνουν χαρμόσυνα τα μπαλκόνια.

Τίγκα στην γκλαμουριά οι βιτρίνες.

Χαζεύεις ανόρεχτος.

Προς τι οι σημαιοστολισμοί;

Από που κι ως που τόση ευδαιμονία;

Στο τέλος, η χολιγουντιανή φαντασμαγορία

καταλήγει πάντα στη μάσα…το πιώμα…την αποστασιοποίηση…

 

Μοναχικός. Όχι μόνος.

Σ’ ένα ξεφλουδισμένο παγκάκι. Καπνίζεις άφιλτρο.

Πλάι σου μία σκιά.

Σου άρεσε πάντα η σιωπή των νεκροταφείων.

Παρακολουθείς την πομπή.

Κανένας δεν κλαίει.

Όταν συμπληρωθεί ο κύκλος της ζωής

σε διαγράφει η ίδια η συγκυρία.

 

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, ξεχνάς τι σημαίνει ελεύθερος χρόνος.

Το πλήθος τσουγκρίζει ποτήρια.

Σηκώνεις στους ώμους σου βάρη ψυχαγωγίας.

Ξαφνικά νοσταλγείς τη μορφή της.

Φέτος η απώλεια γίνεται τεσσάρων.

Η δική σου επέτειος δε συνάδει με τη χρυσόσκονη

του ημερολογίου.

Ζηλεύεις αυτούς που έσκισαν τις δικές τους σελίδες.

 

Θυμώνεις. Ξεσπάς…

Όλα για το εμπόριο. Καταναλωτική βουλιμία!

Μα Eκείνος γεννήθηκε ταπεινός και ρακένδυτος.

Πως στην ευχή κατέληξε παγκόσμιο ίνδαλμα;

Πίνουν κρασί στο όνομα του

στυγνοί πατέρες και ιεροί επιχειρηματίες.

 

Το αστέρι της Βηθλεέμ από χρόνια σβηστό.

Πνίγηκε στις αναθυμιάσεις. Βόμβες, πετρέλαιο, λιβάνι, αστυφιλία.

Οι τρεις μάγοι – χαμένοι – στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Κατασπαραγμένα από όρνεα και αγρίμια, τα δώρα…

 

Μία νέα πομπή, δίνει τη θέση της στην προηγούμενη.

Σβήνεις το τσιγάρο στο χώμα.

Παίρνεις απ’ το χέρι τη σκιά.

Περπατάτε μαζί, ανάμεσα στη διαχρονικότητα των μαρμάρων.

Η δική σας γιορτή έχει…μνήμη…

Βίνσεντ Βαν Γκογκ, Χιονισμένο Τοπίο, 1888, Guggenheim Museum

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ρόδινος Κόσμος (Ποιητικό Χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

John Atkinson Grimshaw, Νοέμβριος. 1879. Ιδιωτική Συλλογή.

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

ή αλλιώς Λίλα Παπαπάσχου…

---

Γλιστρά ο καιρός. Μου ξεγλιστρά.

Ευτυχισμένες στιγμές. Παγωμένες στο χρόνο.

Να έχω κάτι στα δύσκολα.

♥

Κάθε μέρα, μια απειλή.

Είσαι ξένος; Πένητας; Άστεγος;

Δεν σε διεκδικεί καμία πατρίδα;

Δώσε μας τα λεφτά σου και θα σε φροντίσουμε.

Θα σε απαλλάξουμε απ’ την αγωνία.

Ακολούθησε μας στη θάλασσα.

Στο θάνατο.

Στην ανθρωποκτονία. Από πρόθεση – κι από κακία.

♥

Δεν ήταν ποτέ, ένας ρόδινος κόσμος.

Συντηρούμε μία έχθρα προγονική, τόσο παράταιρη με την κοινή μας μοίρα!

Ποθούμε – εποφθαλμιούμε – εθελοτυφλούμε, φθονώντας…

Τι…ποιον…και γιατί;…άνευ σημασίας…

Μυστήριο εσύ και σταθερά μου.

Mε το δικό σου αυταπόδεικτο, έμαθα να αγαπώ τις πληγές.

Των άλλων και τις προσωπικές.

♥

Κοίταξε με. Χαμογελάω.

Κι όλα μοιάζουν ανέπαφα. Και στραπατσαρισμένα.

Δεν θα παλιώσεις ποτέ. Μας αλλάζω κάθε τόσο βιτρίνα.

Στα μάτια σου καθρεφτίζονται όλα αυτά, που ποτέ μου δεν ήξερα, πως αξίζω.

♥

Flash back στην παρθενική μας συνάντηση.

Τύλιχτηκαν στις φλόγες οι άδειες νύχτες του Μαρτίου.

Θέλω να γράφω συνέχεια για κείνο το βράδυ.

Κάθε φορά κι από μία διαφορετική ιστορία.

Αρχές Νοέμβρη. Η ανάσα σου απρόσμενα θερμή.

Μεσολάβησε τόση λιακάδα! Λίγη βροχή. Ελάχιστα σύννεφα…

Ξαφνικά το υστέρημα έγινε περίσσευμα. Σαν ολότητα μοιάζει.

♥

Πάντα ζεστός. Ένα σώμα ιδιόρρυθμης θερμοκρασίας.

Σ’ αγγίζω με ακροδάχτυλα από χιόνι.

Αντί να λιώσω στο δέρμα σου, γίνομαι διάφανη.

( – μια νιφάδα που διέφυγε τον κίνδυνο -)

Με βρήκες γη και με ξανάπλασες αέρα.

    Μη βαρεθείς να μ’ αναζητάς στα συμφραζόμενα.

Η ανάβαση της πραγματικότητας, άκρως επικίνδυνη.

Η θέα μας αποζημιώνει.

♥

Γλιστρά ο καιρός. Μου ξεγλιστρά.

Αν χωρούσες στην παλάμη μου θα σε φυσούσα σαν φτερό

να πετάξεις ελεύθερος κι ας χαθώ…κι ας σε χάσω…

Δεν μπορώ να σε περιορίσω.

Είσαι ιδέα, μύθος, ποιητική αλληγορία!

Μ’ έκανες να επανεκτιμήσω την αξία

της σιωπής.

♥

Γκρέμισα για σένα τα αλαβάστρινα τείχη μου.

Τόση πέτρα και λάσπη και τύψεις.

Είμαστε φτιαγμένοι από αρνήσεις

κενό και μηδέν.

Oι σκέψεις μας μόνο γράμματα.

Ανορθογραφίες ζωής, μεταμφιεσμένες σε νοήματα.

♥

Γλιστρά ο καιρός. Μη φοβάσαι.

Δεν ήταν ποτέ, ένας ρόδινος κόσμος.

Γλιστρά ο καιρός.

Μη φοβάσαι…λίγο ακόμα….και του ξεγλιστρήσαμε…

Atkinson Autumn idyll 1885 Ειδυλλιακό Φθινόπωρο Ιδιωτική Συλλογή

Intihar Uçağı…(Ποιητικό Χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

1918 Otto Dix Tranchée Gouaché

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

…ή αλλιώς Λίλα Παπαπάσχου

---

Ακρωτηριασμένα μυαλά, παράγουν καμένες σάρκες.

Αίμα, αίμα, αίμα…

Τότε και τώρα…για πάντα;

_ _ _ _ _ _ _

Άσε τους να σφάζονται ρε αδερφέ !

Εμάς στην τελική τι μας νοιάζει;

Ξένος τόπος. Ξένος πόνος.

_ _ _ _ _ _ _

Έχουμε εγχώρια δεινά.

Θεσμικά κατοχυρωμένες βόμβες

από στιγμή σε στιγμή, θα μας ξετινάξουν.

_ _ _ _ _ _ _

Η χώρα τελεί υπό καθεστώς συνεχούς επιτήρησης.

Κινητά, ακίνητα, χώροι εστίασης, συνεστίασης

και λοιπά κεκτημένα

θα φορολογηθούν ως “πειστήρια ευημερίας”.

_ _ _ _ _ _ _ 

Εθιστήκαμε στο λίγο.

Ευτυχώς αντιμετωπίζουμε την κρίση σαν ευκαιρία.

Επιτέλους γίναμε πιο φιλάνθρωποι!

«Ο δημαγωγός» (1928), του Γκέοργκ Γκρος

 Μας δελεάζουν με ύβρεις

τάζοντας μερίδιο απ’ την ήττα.

Εσωκομματικές διαπλοκές, κυβερνητικές παρεκτροπές

ζωντανές αναμεταδόσεις  απ’ τα παγκόσμια σφαγεία.

Αν είναι έτσι ο κόσμος, αιτούμαι άμεση αποβίβαση

η έστω προσωρινή μετεγκατάσταση στην ρετρό πραγματικότητα

μίας ασπρόμαυρης φωτογραφίας.

_ _ _ _ _ _ _

Κι άλλοι νεκροί! Πόσοι νεκροί; Όχι άλλοι νεκροί!

Στοιβάζονται  θύτες και θύματα, στον ίδιο σωρό.

Αυξάνονται τα κουφάρια στις κατακόμβες της Ιστορίας.

Στον πανάρχαιο βωμό της θυσίας

άλλος ένας “ηρωϊκός” καμικάζι.

” Πριν οδηγηθώ στον ιερό μου θάνατο

θα πάρω μαζί μου όσους περισσότερους μπορώ

απ’ τους άπιστους

για να εξιλεωθώ στον προφήτη και να γνωρίσω μετά θάνατον

ζωή χαρισάμενη…

Μόνο που να…πληγώνει τα μάτια μου το φως της μέρας

Αφήστε τουλάχιστον τον ήλιο να κλάψει

  τα διαμελισμένα κομμάτια μου…

                                      Intihar Uçağι “

Όττο Ντιξ, «Ecce Hommo III», 1949.

Θ.Α.Λ.Π.Ω.Ρ.Η. (Ποιητικό Χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

V. Van Gogh, Σιταροχώραφο. 1888. Van Gogh Μουσείο. Άμστερνταμ

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

…ή αλλιώς Λίλα Παπαπάσχου…

---

Θερισμός…

Στάχυα ξανθά, αγκαθωτά, ανυπόταχτα.

Προτείνεις δρεπάνι, σου δίνουν ψωμί.

Σαρώνει των χωραφιών τις χρυσαφένιες σιωπές

το τραγούδι της συγκομιδής.

Χαϊδεύω τα νωπά μαλλιά σου, την ώρα που οι θεριστές

σκουπίζουν τον ιδρώτα, απ’ τα μελαψά τους μέτωπα

αγωνιώντας για το μέλλον της φετινής εσοδείας.

C. Pissarro, Η συγκομιδή. 1857. Ιδιωτική Συλλογή.

Αλώνισμα…

Σαν τα δεμάτια των θεριστών κείτονται ράθυμοι άνθρωποι

στων καναπέδων την επίπλαστη άνεση.

Τις νύχτες λερώνουν σεντόνια με πρόσκαιρες ηδονές.

Δεν υποφέρουν από αϋπνίες, η διαταραχή τους αποκαλείται ναρκισσισμός.

Ξεγελούν και ξεγελιούνται.

Δεν αγαπούν κι ας αγαπιούνται.

Ξεχνούν και λησμονούνται.

Όσο κι αν προσπαθήσουν να ξεφύγουν

η Νέμεσις θα τους βρει.

Της ιστορίας, δεσμοφύλακες και δραπέτες

αντιμέτωποι με την ίδια ποινή.

O Θερίσμος, Πωλ Γκωγκέν

Λίχνισμα…

Πρώην σύντροφοι και συναγωνιστές

σε πέρασαν από κόσκινο

μέχρι να υπογράψεις μετάνοια

για παλιές ιδεολογίες.

Σαν ηφαίστεια κι αυτές, επιφανειακά ανενεργές

με τους πυρήνες να σιγοκαίνε.

Αδικίες και σφάλματα στοιχειώνουν τα όνειρα σου

κι ας αρνείσαι πεισματικά, να τα πολιτογραφήσεις ως εφιάλτες.

Πρωί…

Μην σε μελαγχολεί η έλευση του φθινοπώρου.

Ας συμφιλιωθούμε με την εποχή.

Οι αλλαγές αποτελούν τη μοναδική σταθερότητα.

Απ’ τη ζωή ως το θάνατο, η απόσταση μηδαμινή, τεράστια, απειροελάχιστη…

Ας καλωσορίσουμε την αλλαγή.

Σαν αντίδοτο, στην έμφυτη ροπή μας, προς το εφησυχάζειν.

Ώχρα…

Έλα να ξαποστάσουμε ο ένας στην κούραση του άλλου

πάνω στο σωρό των κιτρινισμένων φύλλων.

Όπως εμείς, τα φύλλα πέφτουν, σαπίζουν και χάνονται…

Αέναος ο κύκλος της ύπαρξης.

Εις τον αιώνα των αιώνων…αμήν…

J. Francois Millet, Noonday rest. 1866. Museum of fine Arts Boston Μεσημεριάτικη Ξεκούραση Μουσείο Καλών Τεχνών Βοστόνη

Ροή…

Η αναπνοή σου μοσχοβολά, σαν το βρεγμένο χώμα.

Πίνω στάλες βροχής, απ’ τις άκρες των βλεφάρων σου.

Μιλάμε ψιθυριστά, προστατεύοντας μυστικά επτασφράγιστα.

Αποκλειστική κληρονομιά των ερωτευμένων

όλα αυτά που οι άλλοι ονομάζουν – επιεικώς –

τετριμμένα, ουτοπικά και ανώφελα.

Ημερολόγιο…

1^η Οκτωβρίου 2015, μεσημεριάζει…

Η φύση – μαζί με σένα-  σκορπίζει ευωδιές.

Επτά μήνες παρά μία ημέρα.

Κι η δική μας σελίδα, σαν να ξεκίνησε μόλις να γράφεται…

Henri Martin- Οι εραστές

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Νύχτα στη χώρα της ελπίδας (Ποιητικό Χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

George Frederic Watts – Hope 1886 – Ελπίδα Πινακοθήκη Tate Λονδίνο

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου

---

Η σιωπή αγορεύει. Ο διάλογος στο αθόρυβο.

Σημαιάκια, αφισοκολλήσεις, πανό, μικροφωνικές εγκαταστάσεις…

Πουθενά μία συγνώμη. Όχι δήθεν.

Συνθήματα  μίσους, οργής, αγανάκτησης…

Πουθενά μία λύση. Όλα δήθεν.

Στο ντιμπέιτ με την αλήθεια, νοκ άουτ η λογική.

– Από πού είσαι;

– Συρία…

Θάλασσα, πικροθάλασσα…

Αν δεν ήσουν τόσο ρευστή

θα καταδίκαζες σε ισόβια δεσμά – δίχως καμία αναστολή –

ισχυρούς πρωτεργάτες και ανώνυμους διεκπεραιωτές

της πιο στυγνής εκμετάλλευσης.

Εισερχόμενοι – εξερχόμενοι, γηγενείς…σε ημιθανή κατάσταση.

Το πραγματικό στοίχημα κάθε στημένου αγώνα

παίζεται στον αστάθμητο παράγοντα.

– Από πού είσαι;

– Αφγανιστάν…

Τα πεδία μαχών είναι σαν τη Λερναία Ύδρα.

Κόβεις ένα, προκύπτουν τρία…κεφάλαια…

Τα γυναικόπαιδα πληρώνουν ακριβά.

Αντί να μειωθεί το χρέος, γιγαντώνεται.

Τόσα πολλά σύνορα…κι ούτε τόση δα ασφάλεια!

Να μείνεις ή να φύγεις;

Εάν φύγεις, που έχει μείνει να πας;

Εάν μείνεις, πώς να σε παραστήσεις

αδιάφορο…αδιάφθορο…αδαή;

– Από πού είσαι;

– Ελλάδα…

Νυχτώνει στη χώρα της ελπίδας…

Τους διανοούμενους τους πήρε το ποτάμι

η προοδευτική νέο-αριστερά κρέμεται απ’ τους δεξιούς της

οι σειρήνες του καπιταλισμού υπνώτισαν τους σοσιαλιστές

πρώην κυβερνητικά στελέχη υπερασπίζονται ετοιμόρροπες

αριστερές πλατφόρμες

τ’ απομεινάρια του Γ’ Ράιχ αμετανόητα,  πλασάρουν εαυτούς

ως πατριώτες – σωτήρες – απελευθερωτές

και το πλήθος πάντα εκεί, να ζητωκραυγάζει.

Άνθρωποι καθημερινοί, ευπαρουσίαστοι, με πρόσωπα οικεία

αποθεώνουν

τη βία, το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία, τον σκοταδισμό, την ξενοφοβία…

– Από πού είσαι;

– Δεν θυμάμαι…

Σε άλλα νέα…

τα χωρικά μας ύδατα σε συνεργασία με τα αστικά μας μίντια

συνεχίζουν να ξεβράζουν νεκρούς

με σαφή προτίμηση σε βρέφη και νήπια.

Οι  ζωντανοί σταμάτησαν πια να πενθούν

εκτός εάν το διαδικτυακό τους προφίλ χρήζει ενίσχυσης δημοφιλίας.

– Από που είσαι;

– Δε γνωρίζω, δεν απαντώ…σιγοτραγουδώ…

 «Ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ένα μικρό καράβι

που έμεινε α-α-άταξιδευτο, οέ, οέ … οηέ, οηέ … οιμέ, οιμέ…»

Hopper conference at night 1949 Διάσκεψη το βράδυ Ιδιωτική Συλλογή

 

Επιστρέφοντας (Ποιητικό Χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

Ουμβέρτος Αργυρός, Στην παραλία. Ιδιωτική Συλλογή.

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου

---

Δύσκολη συνθήκη η σιωπή.

Ανασφάλεια; Επισφράγισμα εμπιστοσύνης;

Αναπόφευκτη συνέπεια της αδιάκοπης συναναστροφής;

Αμηχανία;

Παλεύουμε για την οικειότητα, ενώ όλα γύρω μας επιστρατεύονται τη λαγνεία.

Tα κουτάκια της λογικής, δεν σταματούν να στοιβάζονται

μέσα στις χάρτινες κούτες της απόλυτης ευθυγράμμισης.

Χαροπαλεύει η ψυχή.

Τόσοι ρομαντικοί! Αποσυντίθενται αργά, στον αφρό μίας αφυδατωμένης λίμνης.

Τα κίνητρα αγνά, συνήθως σκοντάφτουν στα ανθρώπινα πάθη.

Για να αναγνωρίσεις τα συμπτώματα της αρρώστιας

πρώτα συμβιβάσου με τον χειρότερο εχθρό.

Κάποιοι το αποκαλούν συγκυρία, εγώ το ονομάζω «εαυτό».

Δύσκολη συνθήκη η συνύπαρξη.

Κι όμως…

Σ’ αγαπώ το ίδιο βαθιά κάτω απ’ τον ίσκιο μιας μουριάς

όταν ξυπνάς το πρωί και μυρίζω στην ανάσα σου τα υπολείμματα του ύπνου

την στιγμή που είσαι πιο ευάλωτος κι από ένα πρόωρα γεννημένο μωρό.

Σ’ αγαπώ όπως τίποτα και κανέναν, ποτέ δεν καταδέχτηκα να πιστέψω.

Με όλες – για όλες σου τις εμμονές, σ’ αγαπώ.

Τόσο απλά…τόσο βαθιά…τόσο απροσδιόριστα…

Μετά όλα γίνονται άμμος.

Η κλεψύδρα μετράει το χρόνο, αντιστρόφως ανάλογα.

Υποβιβάζεται από καθημερινή επικαιρότητα σε έκτακτο γεγονός

η προοπτική της θάλασσας.

Δεν μας καταδέχεται πια το σχήμα του φεγγαριού.

Τα άστρα δεν αναγνωρίζουν το μυστικό μας σινιάλο.

Δύει και ανατέλλει ο ήλιος, ερήμην μας.

Homer moonlight 1874 arkellmuseum

Δύσκολη συνθήκη η επιστροφή.

Οχλαγωγία. Πολυκοσμία. Ασφυξία.

Είναι όλα εκεί. Τα ίδια προβλήματα που μάθαμε ν’ αποκαλούμε καθημερινότητα.

Συσσωρευμένοι λογαριασμοί, προσκλήσεις σε κοινωνικές εκδηλώσεις

συγχαρητήρια, συλλυπητήρια, αποχαιρετισμοί, καλωσορίσματα.

Μόνο το αλλαγμένο μας δέρμα

προδίδει την ομοιότητα, μ’ εκείνους που απεικονίζονται στις φωτογραφίες

χαμογελαστοί, γυμνοί από απαγορεύεται, δικά μας και εκ των ενόντων επιβληθέντα.

Δύσκολη συνθήκη η απαγκίστρωση απ’ τις κακές – συνήθειες.

Είναι σκληρό μέσα από μάτια ακριβά

να καθρεφτίζονται ατέλειες, λάθη, συμβιβασμοί, παιδικές πληγές.

ανεπούλωτες, απειλητικά ανοιχτές.

Ο άνθρωπος άραγε, στ’ αλήθεια αλλάζει;

Δύσκολη συνθήκη η συγχώρεση.

Μοιάζει με τα καλοκαίρια.

Πριν αφουγκραστούμε την αύρα τους

ξεγλιστρούν βιαστικά, μέσα απ’ τα μουδιασμένα μας δάχτυλα.

Κι όμως…

Επιστρέφοντας…πιο πολύ…σε αγάπησα…

Edw. Munch Starry night 1893 P. Getty Museum Los Angeles

Ο εκ-ΦΩΒΙΣΤΗΣ (Ποιητικό Χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

“THE PORT OF LA CIOTAT”, 1907 Georges Braque, National Gallery of Art, Washington

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου

---

Μην πάει ο νους σας στο κακό.

Δεν κομίζω φόβους, φοβίες, φοβέρες…

Αναμειγνύω χρώματα με φως.

Προσδίδω στις λεπτομέρειες

διαφορετικό νόημα

καινούργια υπόσταση

την πραγματική τους αξία.

Δεν υποτιμώ την έντεχνη τρομολαγνεία.

Δεν την αναπαράγω.

Μοιάζω με τ’ άλλα αγρίμια.

Παρίσι, Ουάσινγκτον, Αθήνα.

Απ’ τα βάθη της απληστίας

θ’ ανατείλει ξανά

Δημοκρατία, Τέχνη, Φιλοσοφία.

Το παράθυρο μισόκλειστο. Το ποτήρι μισογεμάτο.

Μας επιβουλεύεται η νυχτερινή ά-υ-πνοια.

Ακυρώνεται ο κλιματισμός, εγκλιματίζεται η ακύρωση.

Στα λιμάνια συνωστισμός.

Όλοι για κάπου. Όλοι στο πουθενά.

Εσύ κι εγώ, αντίδοτο στην ανυπαρξία.

Η προτελευταία μέρα του έβδομου μήνα.

Κουβαλάει μία απαξίωση η Πέμπτη.

Η εβδομάδα σκαλώνει στα δίχτυα της

μία ανάσα πριν την εργασιακή εκεχειρία.

Άλλο ένα θέρος, στο χείλος

Αυγουστιάτικης Αποδημίας.

Αποπνιχτική η ατμόσφαιρα

σε δίκτυα μεταφορών, επικοινωνιών

& ηλεκτρονικής παντοδυναμίας.

Άγνωστοι άνθρωποι

– μεταξύ μας, μεταξύ σας, μεταξύ τους –

αλληλοκατηγορούνται δημόσια & διαπροσωπικά

με ορολογίες ειδήμονα.

Λάμπουν δια της απουσίας τους, τα επιχειρήματα.

Παράλληλοι μονόλογοι, σ’ ένα πολύ-επίπεδο σύμπαν.

“Ship at Le Havre”, Georges Braque

Αντηλιακό με άρωμα καρπούζι και μία δόση Capital Control.

Μία φάβα και ένα έκτακτο Εurogroup με απ’ όλα, χωρίς το λάκκο.

Δύο μπάλες σοκολάτα σκέτες 13%,  με σιρόπι 23%…

σταδιακά αυξάνονται το ποσοστά της επιτυχίας.

Ένα Φεστιβάλ θα μας σώσει, αλλά ποιο;

Το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου παρουσιάζει

την επίκαιρη κωμικοτραγωδία

«Τo Grexit or not to Grexit ?»

Μένουμε προσωρινά Ευρώπη

ακούγοντας δυνατά το τελευταίο σουξέ λαοφιλέστατης αοιδού

προσφάτως εγκεκριμένο απ’ τον Εθνικό μας

διασκεδαστή-επικριτή-σουρεαλιστή.

Κάγκελα παντού αγαπητέ Τζίμη

και τα μυαλά…που;

Σύντροφος, συντρόφου μάτι βγάζει

  με τ’ όνομα ν’ ακολουθεί…

Παρόλη την σπλατεριά

   χωλαίνουν σε τηλεθέαση τα δελτία ειδήσεων.

Δεν μας προκαλούν το ίδιο ρίγος συγκίνησης

οι επαναλήψεις των σήριαλ.

Συγκρίνονται συμφωνίες, νομοσχέδια, συζυγοκτόνοι

με τα καυτά ρεπορτάζ για ηλιοκαμένα οπίσθια;

Σε εγχώριες και ελληνικές ακτές

ισοσκελίζεται

η λιτότητα με την ευημερία.

Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είναι και…

τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται;

Μην ξεχάσω, πριν φύγουμε για το νησί

να ετοιμάσω τις αποσκευές.

Μαγιό, καλλυντικά, βιβλία και μαγιό, ξυριστικά, βιβλία…

Δυσδιάκριτα τα όρια της ιδιοκτησίας.

Το εγώ…εμείς

Το εμείς…μαζί

το μαζί…για πάντα

μετά…

ότι θέλει ας γίνει!

Σιωπή.

Έτσι όπως άνοιξες την πόρτα

θαρρώ πως η μορφή σου

άγγιξε την αθανασία.

“Canal du Midi”, 1898 Henri Matisse