Tags
αυτός ίσως να είναι κι ο τελευταίος σου χρόνος∙
γι’ αυτό
σκέψου
κάτσε και σκέψου
τι κερδήθηκε
τι δεν δόθηκε
τι λησμονήθηκε κι έπρεπε να κρατηθεί
τι δεν θάφτηκε ενώ – ήδη σαπισμένο- λερώνει τα σπάργανα του νου
τι χαλαλίστηκε εν ονόματι του άλλου του ίδιου του εαυτού
του φόβητρου του θανάτου της διατήρησης της συντήρησης
της αποσάθρωσης της απόσπασης της εκτόνωσης της εκπόνησης
της υπονόμευσης της κατάφασης της εκκόλαψης
ποιο νόημα ποιο σύστημα ποιο αξίωμα ποιο όραμα ποιος πόθος
γίνηκε ρώτα κι αν σ’ αυτό αφέθηκες γυμνός σαν εραστής
ή στα μισά προδόθηκες από την ίδια σου ροπή
κάτσε και σκέψου
σοβαρά
αλάθευτα –για μια και μόνη φορά-: αλάθευτος και συνάμα διάτρητος
μουσώνας στο κέντρο του δικού σου αστερισμού
πόσο πολύ πληγώθηκες αφέθηκες αλώθηκες
κουρσεμένος πειρατής αναζητητής
κάτσε και σκέψου
τι απ’ όλα αυτά άξιζε
τι τώρα αξίζει
πόσο κόστισε η αλκοόλη του ονείρου
στις ποτισμένες ηπείρους της προσωπικής- προσωπογραφικής ανατομίας σου
τι αποτέλεσε τι συνετέλεσε
σ’ αυτό που δεν είσαι δεν έγινες δεν θα γίνεις
και πάντα θα προσδοκάς
ποια περίσσεια μένει να καλυφθεί
η πολυδιάστατη οπή
η σκοτεινή ρουφήχτρα της απώλειας
και κυρίως αν υπάρχει εκείνη η ορμή
που θα γυρίσει το τέλος σε αφετηρία
για ν’ αποκτήσουν νόημα κι οι φετινές ευχές
κάτσε –λοιπόν- και σκέψου
πριν ο λεπτοδείκτης σημάνει
το αναπότρεπτο