Εικόνα: Hermitage Castle
κάποιος ποιητής δάκρυζε στίχους στο σταυροδρόμι της μουσικής του. ήταν για τον έρωτα… ήταν για το ποίημα… ήταν του έρωτος ποίημα δακρυσμένο:
όλα ή τίποτα απ’ αυτά;
πότε δυνατά πότε πιο σιγανά… πλημμυρίζει το δωμάτιό μου.
μου αρέσει, κάθε που κινώ αναμνήσεις, να με συντροφεύει κάποια νότα συντριβής· έτσι, υπέρ του γήρατος που δεν πεθαίνει ποτέ.
νότα στην νότα κάπου θα βρω να δρασκελίσω όνειρο και ποιος ξέρει… ίσως στεριά να πιάσω ή έστω λέξη ορεσίβια για υπερθετικά ύψη.
Αργά όταν γερνάω- Διονύσης Καρατζάς
Αργά, όταν γερνάω,
το σώμα μου θυμάται τη φωτιά
και πέφτει στον ερώτα της νύχτας.
Τότε είναι που μοσχοβολούν τ’ αστέρια
και μήτρα ζεστή η σιωπή σου
έτοιμο το λόγο μου ζητάει.
Στο χρόνο τούτο της φωτιάς
γεννιέται η γραφή μου.
(Μουσική: Πέτρος Σατραζάνης
Ερμηνεία: Παντελής Θεοχαρίδης)
Αέρας νοσταλγίας φυσά. Η ποίηση μπερδεύεται με το ανόθευτο παράπονό μου. Ο χρόνος δεν γιατρεύει το ατέλειωτο… Αδιαπραγμάτευτο θα μείνει εκείνο το αποχαιρετιστήριο. Η μουσική συνεχίζει να δρα ανεξέλεγκτη εντός μου. Ξεφεύγει από τα όρια της… ξεφεύγει από τις λέξεις και το ανεξερεύνητο του δικού τους νόστου… αποκτά διαστάσεις σε παράλληλο χωρόχρονο. Η ιστορία μιλά με την δική της φωνή: …………………..Μ Ν Η Μ Η……………………………….
(Ποίηση: Διονύση Καρατζά
Μουσική : Πέτρος Σατραζάνης
διαβάζει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος)
Αχτίδα φωτός μετέωρο·
το δάκρυ ενός εκπεπτωκότα σχίζει την νύχτα
σπέρματα χαμένα στης απόστασής τους την αδιαπέραστη
μοίρα
αστέρια σε κορμί ξεχασμένων μορφών.
Τι ωραία που μυρίζει η μελαγχολία
κοντά στο φωτισμένο γυαλί που χαϊδεύει την μεθυσμένη
ερήμωσή μου!
ΑΛΛΙΩΣ 
