Tags
ΕΛΥΑ ΒΕΡΥΚΙΟΥ
ΣΙΩΠΗ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΒΙΣΚΟΣ
Του Γιώργου Λίλλη*
Απόψε όλα ανασαίνουν την αγάπη σου.
Το φως κι ο αέρας.
Τα χέρια σου μετάξι και μνήμη.
Ακόμη κι όταν της θλίψης το χιόνι
σκέπαζε τον ανθισμένο σου κήπο,
έμενα πάντα το μαβί σου κυκλάμινο,
να τρυφερεύω αθόρυβα πλάι στην καρδιά σου.
Κι ίσως, αν δεν σου έγραφα απόψε,
ίσως, να μην ξεχυνόταν απ’ το χαρτί μου
αυτό το ποτάμι το ασύνορο
να σ’ αγκαλιάσει, όπως ποτέ δεν σ’ αγκάλιασαν.
Από το πρώτο ποίημα της συλλογής Σιωπή κρυστάλλινη της Έλυας Βερικίου, παρατηρούμε πως η ποιήτρια αποβλέπει στον ρομαντισμό για να υποστηρίξει την ποιητική της σκέψη. Το βρίσκω θετικό, γιατί δεν θέλει να εντυπωσιάσει, ούτε να φανεί πρωτότυπη, μόνο και μόνο για να ξεχωρίσει. Για την Βερυκίου η ποίηση είναι απλότητα. Είναι έρωτας. Είναι συναίθημα. Όλα τα ποιήματα της συλλογής εκπέμπουν μια αυθεντικότητα, ένα πηγαίο ενθουσιασμό για την ζωή, μια παιδικότητα που επιθυμεί να διασώσει. Βρίσκω στα ποιήματα της Βερυκίου, αυτό το χάρισμα της απλότητας που δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Προδίδει ωριμότητα η στάση της να παραμένει ταπεινή, και με απέριττα υλικά να χτίζει τον κόσμο της, έναν κόσμο συναισθημάτων, όπου η πίστη στον άνθρωπο, προσφέρει ελπίδα και σθένος. Ο τρόπος που εκφράζεται η ποιήτρια, είναι μια προσωπική άμυνα ενάντια στην φθορά, ενάντια στην θλίψη, ενάντια σε μια στείρα ζωή:
Το ξέρω,
μπορεί να είναι δύσκολο να πορεύεσαι με μία άγρυπνη ψυχή,
ο πόνος είναι πιο βαθύς
και τα αισθήματα, φύλλα ωχρά,
που σκορπά η βροχή στους δρόμους.
Η αγάπη σου όμως απόψε
μοιάζει μ’ ευλογία στην ουράνια διαφάνεια της νύχτας.
Μπορείς να λάμψεις το γαλάζιο σου,
να γίνεις ανάσα, να γίνεις μουσική,
να ξεχυθείς σαν άνεμος εσπερινός μες στα μαλλιά μου.
Ίσως να καταλάβω πώς ψιθυρίζουν τα άστρα
και πώς η ευτυχία βρίσκει τη θέση της στο όνειρο.
Με αυτή την πρώτη της ποιητική συλλογή η Έλυα Βερυκίου ανοίγει λογαριασμούς με την σιωπή, που σημαίνει, αφουγκράζεται τον κόσμο γύρω της, σαν κάποιον που σκύβει να μυρίσει ένα λουλούδι, ν΄ ακούσει ένα ρυάκι, ένα έντομο που πετά. Ο ποιητής, είναι σ΄ αυτό το στάδιο ένας μύστης της ομορφιάς, ένας που υμνεί την ουσία των πραγμάτων, έξω από το μεγαλεπίβολο, το εντυπωσιακό, το φανταχτερό. Η Βερυκίου, δεν κάνει επίδειξη γνώσης, αλλά αυθεντική προχωρά για να εξερευνήσει την ψυχή, ελπίζοντας στους ανοιχτούς ορίζοντες της αγάπης. Αν και γράφω εντελώς διαφορετικά από εκείνη, θέλοντας να δείξω πως δεν ταιριάζουμε καθόλου ποιητικά, παρ΄ όλα αυτά αγάπησα τα ποιήματά της γιατί μου χάρισαν έναν τρόπο να βλέπω τον κόσμο που σίγουρα μου είναι απαραίτητος, μιας και η αυθεντικότητα και η αγάπη είανι σημαντικά εφόδια για να μάθουμε τον εαυτό μας, τους ανθρώπους γύρω μας, το περιβάλλον και τέλος την ίδια την ζωή που ζούμε. Δεν είναι χρήσιμα ποιήματα, είναι ιαματικά, που θεραπεύουν την ψυχή. Ο έρωτας βρίσκεται στο κέντρο της έμπνευσής της. Ο έρωτας σαν ελπίδα και φως:
Το ξέρω πως χωρίς θυσία δεν υπάρχει παράδεισος.
Γι’ αυτό φρόντισα να γίνω για σένα το βαθυπράσινο φύλλωμα,
που θροΐζει στο γέλιο σου,
να γίνω η σιωπή σου η κρυστάλλινη,
τα πρωινά να ακούς πώς ανατέλλει ο ήλιος.
*Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (Ποίηση, Μανδραγόρας,Δέντρο, Ακτή, Γραφή). Επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές στη Γερμανία στις οποίες παρουσιάζει Έλληνες ποιητές και μουσικούς (μεταξύ άλλων τους Νίκο Καββαδία, Νικόλα Άσιμο και Μίκη Θεοδωράκη). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές. Έργα του: ‘Ίχνη στο χιόνι (μυθιστόρημα 2012), Μικρή διαθήκη (ποιήματα 2012)Τα όρια του λαβυρίνθου (ποιήματα, 2008), Στο σκοτάδι μετέωρος (ποιήματα, 2003), Η χώρα των κοιμώμενων υδάτων (ποιήματα, 2001), Το δέρμα της νύχτας (ποιήματα, 1999).
ΑΛΛΙΩΣ 