Tags
Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Καραγιαννόπουλο
Η Ασημίνα Ξηρογιάννη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αγαπημένος τόπος της η Αίγινα όπου και έγραψε τα πρώτα της ποιήματα. Σπούδασε κλασσική φιλολογία και θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υποκριτική στο “Θέατρο – Εργαστήριο”. Εδώ και αρκετά χρόνια διδάσκει το μάθημα της θεατρικής αγωγής και εργάζεται ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού. Παράλληλα παραδίδει μαθήματα γλώσσας και λογοτεχνίας καθώς και θεωρίας και ιστορίας του θεάτρου. Είναι ενεργό μέλος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων.(2013) Εποχή μου είναι η ποίηση, Γαβριηλίδης (2011) Πληγές, Γαβριηλίδης (2010) Το σώμα του έγινε σκιά, Ανατολικός (2009) Η προφητεία του ανέμου, Δωδώνη Εκδοτική ΕΠΕ.
Γιατί γράφεις ποίηση;
Γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Αυτός είναι ο δρόμος μου.
Ποιος ο κοινωνικός ρόλος της ποίησης;
Βασικά, η ποίηση, όπως και η τέχνη στο σύνολό της, έχει κοινωνικό πρόσωπο. Απευθύνεται στους άλλους ανθρώπους. Γράφουμε για να διαβαστούμε. Επίσης, ο ποιητής, και ο κάθε καλλιτέχνης, δεν ζει μόνος του. Είναι μέλος μια κοινωνίας, με την οποία συχνά βρίσκεται σε διάλογο, ακόμα και μέσω του έργου του. Ο ποιητής ζυμώνεται συχνά με την εποχή του, και αντλεί υλικό μέσα από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζει, καθώς και από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Πάντα στην ποίηση έχει σημασία να εξετάζουμε πώς φιλτράρει αυτό το υλικό που του προσφέρεται και αν τελικά το μετουσιώνει σε αληθινή τέχνη.
Θα ήθελες να μας εισαγάγεις στο ποιητικό σου εργαστήρι;
Mε ιδιαίτερη χαρά. Ξεκινώντας να πω ότι το γράψιμο και το διάβασμα είναι δύο διαδικασίες που εμπλέκονται σε ό, τι με αφορά. Γράφω και διαβάζω ,διαβάζω και γράφω, μια μαγική τελετουργία. Αν με ερεθίσει κάτι, θα δημιουργήσει μέσα μου μια διάθεση που θα με οδηγήσει στη δημιουργία. ‘Έχω μιλήσει πολλές φορές για τις λέξεις που γεννούν τις άλλες λέξεις και για τα παιχνίδια διακειμενικότητας που μου ασκούν γοητεία. Γράφω συνήθως μέσα στη σιωπή, τις μικρές ώρες τις νύχτας. Συμβουλεύομαι όμως πάντα το μπλοκάκι μου ,στο οποίο ανά πάσα στιγμή μέσα στη μέρα κρατώ σημειώσεις, αν χρειαστεί, παγιδεύοντας πιθανά αρχικά ερεθίσματα (μια ιδέα, μια εικόνα, αποκόμματα εφημερίδας, συνθήματα τοίχου, αποσπάσματα βιβλίων και ένα σωρό άλλα παρόμοια). Μετά αρχίζει η επεξεργασία των αρχικών ερεθισμάτων και γενικότερα του υλικού που συγκεντρώνω κάθε φορά, αναφορικά με αυτό που έχω στο μυαλό μου να καταθέσω γραπτά. Πρόκειται συνήθως για μια αργή και βασανιστική διαδικασία, που όμως παράλληλα μου χαρίζει μοναδική απόλαυση. Κάπως έτσι.
Η επιτυχία τι επίδραση ασκεί πάνω σου;
Με κάνει να νιώθω ότι οφείλω να εργαστώ ακόμα πιο σκληρά. Και επιδίδομαι με όλες μου τις δυνάμεις .
Μίλησέ μας λίγο για το varelaki σου.
Το ιστολόγιο varelaki μπήκε σε λειτουργία το 2009 και φέτος κλείνει πέντε χρόνια συνεχούς παρουσίας μέσα στην μπλογκόσφαιρα. Είναι βιβλιοφιλικό, αγαπά τις τέχνες και τα γράμματα, έχει αδυναμία στην ποίηση, δέχεται και προτείνει συνεργασίες. Εδώ και αρκετό καιρό υπάρχει μέσα στο varelaki το ένθετο notationes ( http://varelaki.blogspot.gr/p/blog-page_10.html )που έχει τη δική του αυτόνομη ζωή ως ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό. Υπάρχουν δύο σημαντικές στήλες επίσης μέσα στο varelaki.Η μία είναι η στήλη των συνεντεύξεων, η στήλη ΤΗΕ ΑRTMANIACS http://varelaki.blogspot.gr/p/blog-page_23.html και η άλλη το ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ που μόλις ξεκίνησε και φιλοξενεί συγγραφείς που μιλούν με όποιο τρόπο θέλουν για όποιο από τα βιβλία τους θέλουν http://varelaki.blogspot.gr/2014/09/notationes-2014-h-i.html
Παραθέτω ακόμα δύο συνδέσμους που τα λένε όλα και πιστεύω ότι αξίζει να τους επισκεφτεί ο αναγνώστης:
ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ VARELAKI http://varelaki.blogspot.gr/2014/09/varelaki_23.html
notationes /// NOΕΜΒΡΙΟΣ – ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014 /// ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΤΕΥΧΟΣ /// ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ VARELAKI http://varelaki.blogspot.gr/2014/11/notationes-no-2014-varelaki.html
Ονειρεύεσαι;
Πάντα! Ακόμα κι αν τα όνειρά μου είναι όνειρα θερινής νυχτός.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;
Τα γηρατειά. Βλέπεις, δεν λέω τον κ. θάνατο. Αυτά πραγματεύομαι και μέσα στη νουβέλα μου ”Το σώμα του έγινε σκιά”, Ανατολικός, 2010.
Σ’ έναν στίχο σου γράφεις: «Είναι οι καιροί της παραίτησης». Ένιωσες ποτέ την ανάγκη να παραιτηθείς από κάτι;
Πολλές φορές! Μια φορά κινδύνευσα όμως σοβαρά στ’ αλήθεια να παραιτηθώ. Από την ίδια την ζωή. Είχα μπλέξει και βρέθηκα σε σκοτεινά μονοπάτια.
Τι σημαίνει ελευθερία;
Ας μην την ορίσουμε ,γιατί τότε θα χάσει το νόημά της.
Σ’ ένα άλλο ποίημα σου γράφεις: «Ζούμε σε ανάστατους καιρούς./ Δεν φτάνει η άρνηση/ ούτε η επανάσταση./ Ούτε τίποτα». Τι είναι, τελικά, αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα;
Αυτοί οι στίχοι είναι από το τελευταίο μου βιβλίο Εποχή μου είναι η Ποίηση. Έχουν γραφτεί διάφορα πράγματα για αυτό το βιβλίο. Κάποιοι το χαρακτήρισαν πολιτικό. Δεν ξέρω τι χρειαζόμαστε. Πάντως όταν έγραφα τούτους τους στίχους, μέσα στους δύσκολους καιρούς μας, είχα προφανώς την αίσθηση ότι τίποτα, μα τίποτα δεν είναι αρκετό. Διότι πρόκειται για μια κατάσταση που μας ξεπερνάει εντελώς. Ίσως απαιτούνται πολλαπλές υπερβάσεις, προσωπικές πρώτα .Να αναλογιστούμε, να σκεφτούμε τα πράγματα από την αρχή ,να δούμε τί είναι αυτό που θα μετατρέψει το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα, πώς μέσα και πάνω στα ερείπια θα μπορούσαν να φυτρώσουν λουλούδια.
Εκτός από ποιήτρια είσαι και εκπαιδευτικός. Θα ήθελες να μας μιλήσεις και γι‘ αυτόν σου τον ρόλο;
Ένας από τους πιο σπουδαίους ρόλους της ζωής μου. Δώδεκα χρόνια στην Πρωτοβάθμια ως Θεατρολόγος, μια άλλη θητεία ως Φιλόλογος (οι άλλες μου σπουδές) διδάσκοντας Γλώσσα (Αρχαία /Νέα /Λατινικά)και Λογοτεχνία, παράλληλα για αρκετά χρόνια εμψυχώτρια ομάδων, συμμετοχή σε θεατρικά εργαστήρια, όλα αυτά με διαμόρφωσαν. Με γέμισαν άπειρα πλούτη, ανεκτίμητα. Η επαφή με τα παιδιά και τους εφήβους με δίδαξε πολλά. Είναι κάτι που δεν σε αφήνει να επαναπαυτείς ,σε κρατά ζωντανό, σου δίνει ερεθίσματα για δημιουργία. Δύσκολος ο ρόλος του δασκάλου. Πρέπει κάθε φορά να ξεπερνάς τις αντοχές και τον εαυτό σου. Και να αγαπάς.
Η μητρότητα σε έχει επηρεάσει καθόλου ως καλλιτέχνιδα;
Mε έχει κάνει πιο δυνατή. ‘Έχει διευρύνει τον κόσμο μου. Οι μικρές συχνά αποτελούν υλικό για τα ποιήματά μου, καθώς και τον κύριο λόγο για να αναστοχάζομαι πάνω στα πράγματα.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου στίχος;
”Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία”.
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους αναγνώστες;
Να διαβάζουν ποίηση και μπορεί κάτι να αλλάξει μέσα τους.
Με ποιο τραγούδι θέλεις να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη;
Mε το τραγούδι Ιnnocent when you dream του αγαπημένου μου Τom Waits!
ΑΛΛΙΩΣ 