ethnos.gr
“Να ονειρεύεσαι πάντα”, του λέγανε.
Να αγαπάς τον μπαμπά, την μαμά, τον παππού, την γιαγιά και όλο τον κόσμο.
Το βάζαν να ζωγραφίζει. Χρώματα παντού. Οι τοίχοι του σχολείου γεμάτοι από ζωντάνια.
Στο μάθημα της μουσικής, το γέλιο κι η χαρά, έκαναν τα παράθυρα να τρίζουν.
Το βράδυ στην προσευχή δεν ξεχνούσε να παρακαλέσει τον ύψιστο, για υγεία και ειρήνη.
5 χρονών παιδί. Στα κύματα μέσα. Χωρίς πατρίδα. Κανένας θεός εκεί κοντά. Κανένα τραγούδι έξω από τον θρήνο.
“Τι δεν έκανα σωστά”, πρόλαβε να σκεφτεί λίγο πριν το σκοτάδι.
ΑΛΛΙΩΣ 