I
όταν πέφτω απ’ τα σύννεφα
όλες μου οι αυταπάτες
γίνονται ποίηση
ανοίγω το τετράδιο, χαμογελώ
βάζω μουσική, τραγουδώ
και γίνομαι άνθρωπος
II
μεσάνυχτα καλοκαιριού
το χαμογέλο σου ταξιδεύει
δίνει χρώμα στο σκοτάδι μου
ελπίδα στους φτωχούς
κάστρα χτίζει με σαθρά θεμέλια
που το ξημέρωμα θα γκρεμίσει
III
σκόνη στον αέρα
σηκώνει η παρουσία σου
το κορμί λιώνει απ’ την υγρασία
διψάω, ψάχνω να βρω καταφύγιο
οι δρόμοι και τα μοτέλ κλειστά
η άρνηση σου εφιάλτης σαν όξινη βροχή
IV
με τον Lou Reed στο δισκάκι μου
με ακουστικά, τσιγάρο χαμόγελο
στον δρόμο βγαίνω φοβισμένος
ψάχνω να βρω τα ίχνη σου
χαμένα σε κάποιο βρώμικο βουλεβάρτο
σε αισχρά μαγαζιά κι ύποπτες συναντήσεις
V
είμαστε εδώ απ’ το 1969, είπε
κανένας δεν φεύγει, δεν μπορεί
άραξε, απόλαυσε το ποτό σου
τα όμορφα κορίτσια κοίταξε
γυμνά πως χορεύουν στη φωτιά
και τον Διάβολο που τραγούδια τους γράφει
VI
σε περιμένω
έτοιμος για την αγάπη
με ροκ τραγούδια κοιμάμαι
σε βινύλιο χαραγμένα
παιδί μιας άλλης εποχής
στην αιώνια φλόγα καιόμενος