Tags
Όταν του έλεγα το “σ’ αγαπώ” τον κοίταζα πάντα στα μάτια. Βαθιά μέσα στα γκριζοπράσινα κύματα αγνότητας και αρχέγονης επιθυμίας για επιβολή ή εξόντωση. Τώρα που μπορώ να δω πιο αποστασιοποιημένα τα πράγματα, η φτιαξιά του θύμιζε τον πρωτόγονο άντρα. Θύτης και θύμα. Υπό το πρίσμα, όμως, μιας αιμοσταγούς αδιαλλαξίας (…και αναισθησίας).
Δύσκολη λέξη η αγάπη. Πόσο μάλλον για τα απαίδευτα αυτιά αυτού του άντρα. Ο παιδεμός και η αναζήτηση, η ξεφτίλα και η εξύψωση, η πληγή, το δάκρυ, η αγκαλιά και η μικρή ανασούλα πριν τον ύπνο, αποτελούσαν κομμάτι της ακαταλαβίστικης αριθμητικής του έρωτα.
Έρωτας. Άλλο σύμπαν. Άλλη κωδικοποιημένη σιωπή. Το να βρεις το κατάλληλο κλειδί. Το να υποκλέψεις τα ενδόμυχα σκιρτήματα και όνειρα του άλλου, θέλει και την κατάλληλη υποδομή.
Μέγας κίνδυνος το ωραίο, φίλε. Κρύβει πόνο- όπως λέει κι ο Ντύλαν-, αλλά κρύβει και την πιο πικρή διάψευση. Είναι, ας πούμε, σαν τις τυχερές σακούλες που αγοράζαμε μικροί. Στην αρχή, εκστασιαζόσουν με την ιδέα του μυστηριώδους δώρου που σε περίμενε μέσα. Έπειτα, την άνοιγες κι έμενες να κλαις τις ελπίδες και τα λεφτά που πήγαν χαμένα.
Θα μου πεις τώρα τι κέρδισα απ’ όλα αυτά. Κέρδισα πληγές, αναρίθμητα βράδια με αλκοόλ, λίγες στιγμές μαγείας στην αγκαλιά του- μα κυρίως κέρδισα μια θεσούλα στο στερέωμα των όσων δε φοβήθηκαν να εκμηδενιστούν για έναν εραστή. Μεγάλο πράγμα φίλε!
Τώρα θα κλείσω τον υπολογιστή -αρκετά μουρμούρισα μαζί σου. Ακούω βήματα στα σκαλιά. Καινούριος εραστής. Καινούρια όλα.
Ωραίο δε τον λες. Έχει – όμως- κάτι από την τόλμη ενός γνήσιου… σ’ αγαπώ…
ΑΛΛΙΩΣ 