φωτογραφία αρχείου
γράφει ο Χρήστος Σούτος
Πέμπτη 3 του Δεκέμβρη το σωτήριον έτος 2015. Σε μια Ελλάδα που ζει τη μέρα της μαρμότας. Ανεξαρτήτως κυβέρνησης, ανεξαρτήτως εξελίξεων σε διεθνές επίπεδο, ο Έλληνας πολίτης νοιώθει σαν να βρίσκεται σε κάποιο δοκιμαστικό σωλήνα ή ειδικό βαζάκι μέρος ενός αρρωστημένου πειράματος που μοιάζει, αλλά δυστυχώς δεν είναι, κακόγουστο αστείο, ανόητη φάρσα. Από εκείνο το μεσημέρι που ο τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, διάλεξε, όπως εκ των υστέρων είπε και για προωθητικούς τουριστικούς λόγους, εδώ γελάμε φωναχτά, το μαγευτικό Καστελόριζο για να μας ανακοινώσει τον αργό και βασανιστικό μας θάνατο, πέρασαν σχεδόν πέντε χρόνια. Κυβερνήσεις άλλαξαν, πρωθυπουργοί και υπουργοί το ίδιο, εκλογικές αναμετρήσεις έγιναν τόσες πολλές που χάσαμε το μέτρημα, αλλά το συμπέρασμα ένα και το αυτό. Η Ελλάδα και οι πολίτες της αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του πειράματος.
Θα μου πείτε και σωστά, ποίου πειράματος; Οικονομικό ή πολιτικό όρο για να τον βάλω ταμπέλα δεν γνωρίζω. Πολλοί λένε ότι είναι κάτι που παραπέμπει στο δόγμα του σοκ της σχολής του Σικάγο. Αυτό που ξέρω είναι τι μου θυμίζει η καθημερινότητα όλων μας από τότε. Μου θυμίζει έντονα ένα πείραμα που περιγράφεται σε αρκετά εγχειρίδια που πραγματεύονται την προσαρμοστικότητα των έμβιων όντων στις περιβαλλοντικές συνθήκες. Περιγράφει την διαφορά μεταξύ της βίαιης και απότομης με την ήπια και προοδευτική προσαρμογή ενός απλού βατράχου στις αλλαγές της θερμοκρασίας του άμεσου περιβάλλοντος του. Συγκεκριμένα κοντά στο δοκιμαστικό σκεύος που βρίσκεται το αμφίβιο τοποθετείται εστία θερμότητας. Σε πρώτη φάση αυξάνεται γρήγορα και με τρόπο απότομο η θερμοκρασία όποτε ο αγαπητός βάτραχος συναισθανόμενος τον κίνδυνο πετιέται με ορμή και απομακρύνεται τάχιστα από το θερμό και ανθυγιεινό για αυτόν περιβάλλον. Σε δεύτερη φάση η θερμότητα διοχετεύεται σταδιακά και με ρυθμό σταθερό έτσι ώστε να γίνονται μικρές οι μεταβολές και το συμπαθές ζωάκι να μην τις αντιλαμβάνεται. Αποτέλεσμα κατά τη δεύτερη φάση να μείνει μέσα στο σκεύος και τελικά να βράσει χάνοντας τη ζωή του.
φωτογραφία αρχείου
Αν τώρα κάνατε την αναγωγή των παραπάνω στην ελληνική κοινωνία έχετε νομίζω και τις απαντήσεις στα ερωτήματα του τύπου μα γιατί δεν είμαστε όλοι στους δρόμους;. Γιατί δεν εξεγείρονται οι πάντες; Μα γιατί τα λαϊκά στρώματα παραμένουν απαθή; Γιατί η όποια αντίδραση προκύπτει μόνο από τους λεγόμενους απόμαχους της εργασίας; Πως και δεν ασχολούνται οι νέοι και οι νέες με την πολιτική;. Αυτά και άλλα πολλά νομίζω πως απαντώνται. Σκεφτείτε απλά και δείτε τις αναγωγές. Αν τα μέτρα που λαμβάνονται τώρα για τις συντάξεις και το επικείμενο ασφαλιστικό είχαν παρθεί από την πρώτη μέρα των μνημονίων για παράδειγμα οι αντιδράσεις θα ήταν καθολικές και σαφέστατα πιο γενικευμένες. Η ελληνική κοινωνία δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια μέσω των μνημονίων, που αν τα διαβάσετε προσεκτικά θα δείτε ότι σε μεγάλο ποσοστό δεν εφαρμόστηκαν, “γυμνάστηκε” από το εγχώριο ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό να μάθει να αδιαφορεί, να μην αντιδρά και τελικά να μένει απαθής. Οι έξω παράγοντες που το απώτερο μέλημα τους σαφώς και δεν είναι να εισπράξουν τα δανεικά που μας έδωσαν, άλλωστε αυτό το γνωρίζουν και οι πιο αδαείς πως σε μια χώρα χωρίς ανάπτυξη, χωρίς απασχόληση και αγοραστική δύναμη δεν υπάρχει οικονομία άρα και κερδοφορία όποτε πως θα πληρώσει κανείς τα δάνεια του, αλλά να χάσουμε την εθνική μας κυριαρχία.
Σε ένα μέρος του πλανήτη τόσο σημαντικό γεωστρατηγικά είναι ευκολότερο για τους ισχυρούς να έχουν μια χώρα χωρίς αντιρρήσεις αλλά πειθήνιο όργανο τους. Χρησιμοποίησαν λοιπόν, ως πολιορκητικούς κριούς τους πολιτικούς νάνους της Ελλάδας, τους τωρινούς σαλτιμπάγκους φτιάχνοντας συνεχώς εφεδρείες για όταν παραστεί ανάγκη, πρόθυμους κάθε φορά να εξυπηρετήσουν τα σχέδια τους με αντάλλαγμα λίγες παραπάνω στιγμές στην πολιτική καρέκλα. Θα πρέπει να πει κάποιος όμως σε όλους αυτούς, που λειτουργούν ανερυθρίαστα ενάντια στα συμφέροντα του λαού τους, πως η ιστορία γράφει και τιμά τον εκάστοτε Περικλή, Κλεισθένη ή αν πάμε στα χρόνια μας τον Βενιζέλο, τον Ελευθέριο βεβαίως, τον Παπανδρέου, τον Ανδρέα και τον Καραμανλή, τον Κωνσταντίνο, που παρόλα τα λάθη τους άφησαν κάτι για τις επόμενες γενιές και όχι τους Εφιάλτες που τους τοποθετεί σε περίοπτη θέση στο χρονοντούλαπο και τους χρησιμοποιεί μόνο για να δηλώσει αποστροφή…
φωτογραφία αρχείου
ΑΛΛΙΩΣ 