Tags
Η Φαίδρα Σούτου σε ένα μονόλογο-διάλογο με τον “απόντα” κόσμο…
γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
φωτογραφίες: Γιώργος Αγγελίδης
Είναι πολύ δύσκολο να κρίνεις ένα καλλιτεχνικό έργο. Ειδικότερα δε μία θεατρική παράσταση που αποτελεί ένα ολοζώντανο και επαναλαμβανόμενο δημιούργημα, που προϋποθέτει τη σύμπραξη πολλών καλλιτεχνών και φυσικά των θεατών, που όσο κι αν υποτιμούν την αξία της συμμετοχής τους, αποτελούν βασικότατους συντελεστές της εκάστοτε καλλιτεχνικής δράσης.
Όσες φορές κι αν έχεις επιδοθεί στο να αναλύσεις τα γιατί και τα πως, μίας παράστασης στην προκειμένη περίπτωση, όσο έμπειρος ή καταρτισμένος κι αν είσαι ή νομίζεις ότι είσαι, όσο αντικειμενικός και αν θέλεις να παραμείνεις απέναντι στο τελικό αποτέλεσμα, πάντα κάτι θα σου διαφεύγει, κάτι αόριστο και ως εκ τούτου απροσδιόριστο, που εντέλει είναι κι αυτό που φωτογραφίζει την ίδια την έννοια της τέχνης. Αυτή η άπιαστη φύση της.
Υπάρχουν όμως και κάποιες μαγικές στιγμές, που όλα είναι πολύ απλά και ξεκάθαρα. Μπαίνεις σε ένα χώρο απ’ αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται ως εναλλακτικοί, για να εξευμενίσουν την εγκατάλειψη από τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι τους διαχειρίζονται (…κάποια στιγμή οι έχοντες θεατρικούς χώρους στην Ελλάδα θα πρέπει να προβληματιστούν πολύ σοβαρά για το τι ακριβώς προσφέρουν και με ποιο οικονομικό αντίτιμο…) και αγνοώντας οποιαδήποτε χωροταξική παραφωνία, αφήνεσαι σ’αυτό που συμβαίνει στην σκηνή και…αφήνεσαι…να μπεις όλο και πιο βαθιά σ’ένα οπτικοαστικό παραμύθι που ακολουθεί τις αναμνήσεις ενός κοριτσιού που μεγάλωσε σε ένα “θύλακα” (…δεσμοφύλακα…) όπως ακριβώς και μία τρίχα ή ένα δόντι που αφού συμπληρώσουν τον κύκλο της σύντομης ζωής τους πέφτουν…σαν τα φύλλα των δέντρων το Φθινόπωρο…
Η Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου συνέθεσε ένα περιεκτικότατο μέσα στη λιτότητά του, υπερβατικά ρεαλιστικό κείμενο (…η επιλογή του ρήματος “συνέθεσε” δεν είναι καθόλου τυχαία γιατί ο ήχος των λέξεων πραγματικά έρρεε σαν μουσική…) το οποίο το μετουσίωσε σε εξίσου ουσιαστικές, κινηματογραφικά άμεσες και διαπεραστικές εικόνες, που ταξίδεψαν μυαλό και αισθήσεις σε όλες τις πολύτιμες αν και πολλές φορές οδυνηρές παιδικές μας αναμνήσεις, που βρίσκονται θαμμένες στα έγκατα της ατομικής και συλλογικής μας μνήμης, αφού δυσκολευόμαστε να ζήσουμε χωρίς, αλλά και με αυτές.
Έχοντας στη διάθεση της το ευέλικτο, εκφραστικό και απόλυτα πειθαρχημένο σώμα της χορεύτριας και κινησιολόγου Φαίδρας Σούτου (…που θα θέλαμε από εδώ και στο εξής να απολαμβάνουμε συχνότερα ως ηθοποιό…) η σκηνοθέτης/κινηματογραφίστρια – όπως αυτοπροσδιορίζεται – Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου, κατάφερε να με κάνει να αισθανθώ κάτι που είχα αρκετό καιρό να βιώσω, σε τόσο απόλυτο βαθμό, στο θέατρο. Να υπάρξω στο παρόν. Για μία ώρα περίπου ήμουν μόνον εκεί, στο Bios. Tesla main. Και πουθενά αλλού. Δοσμένη 100% σε ένα low budget υπερθέαμα που απέδειξε περίτρανα ότι σ΄αυτήν τη χώρα οι καλλιτέχνες βαδίζουν στα τυφλά, με μόνο οδηγό την έμπνευσή τους και αρωγό την “καλοσύνη των ξένων”…
Η Φαίδρα Σούτου δοσμένη ψυχή τε και σώματι στον απαιτητικό ρόλο της…
Πως ζει άραγε ένα πλάσμα εγκιβωτισμένο σε τέσσερις “υπερπολυτελείς” τοίχους; Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι…φαί,σκ…και ύπνο, α! και ενδιάμεσα…λίγη ποίηση…Πως περνά την ώρα του ένα παιδί γεμάτο περιέργεια για τον κόσμο, που μέχρι να ενηλικιωθεί αναγκαστικά γνωρίζει τον περιβάλλοντα χώρο (…εσωτερικό και εξωτερικό…) μέσα από τα μάτια και τις εμπειρίες των “μεγάλων”; Πως είναι να είσαι διαφορετικός σε έναν κόσμο που αποθεώνει την ομοιογένεια και την ισοπέδωση της ταυτότητας; Τι συμβαίνει όταν όσα και όσοι γνωρίζεις και αγαπάς πεθαίνουν; Η οικογένεια μαθαίνει πραγματικά στο παιδί πως να επιβιώνει στον έξω κόσμο; Οι άνθρωποι επιθυμούν να γεννήσουν “καινούργιους” ανθρώπους, ή ενστικτωδώς κάνουν παιδιά;
Αυτά και άλλα πολλά αναρωτιέται κανείς παρακολουθώντας τη διεθνών προδιαγραφών και φροντισμένη μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια παράσταση – περφόρμανς – σκηνική σύνθεση της Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου, που κατάφερε μεταξύ άλλων να αποσπάσει από την ηθοποιό της μία ερμηνεία που αν και έντονα φορμαλιστική, έσφυζε από νεύρο, ουσία και ειλικρινές συναίσθημα. Η οξυδερκής σκηνοθέτης του “Follicle” ανέδειξε τις ανεξάντλητες χορευτικές ικανότητες της Φαίδρας Σούτου, αλλά και μία σπάνια ευαισθησία που ξεπηδούσε αβίαστα από το λόγο της ηθοποιού, ο οποίος αν και “ρομποτικά” ισόχρονος δεν κούραζε καθόλου, αντίθετα μας αφύπνιζε χωρίς να μας πατρονάρει. Το να βγάλεις τόση “ψυχή” μέσα από μία αυστηρά φορμαλιστική σκηνοθεσία, είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό και σίγουρα καθόλου δεδομένο, οπότε το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους το αναγνωρίσουμε (…αυτό αφορά και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης…).
Παρόντες-απόντες από την σκηνή και “άηχοι” μέσα στους εκκωφαντικούς τους ήχους, οι ηθοποιοί: Μαρία Αλιφέρη/γιαγιά, Νίκος Ψαρράς/κ. Λεό, Σοφία Μαραθάκη/Σοφία, Χρήστος Καπενής/Πάτροκλος, Λήδα Κουτσοδασκάλου/Φανή, Μαρίνα-Χλόη Αναγνωστοπούλου/μαμά & Γιώργος Σταυριανός/μπαμπάς, πρόσθεσαν ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό, έντονα προσωπικό υποκριτικό ύφος (…μέσα από διάφορα υψηλής αισθητικής video art…) κι από ένα μικρό κομμάτι στο αινιγματικό παζλ που συνθέτει την καθημερινότητα ενός νεαρού κοριτσιού με τερατωδώς μακριά μαύρα μαλλιά και στραβισμό. Αν εξαιρέσει κανείς αυτά τα δύο “αποκρουστικά” χαρακτηριστικά, τα οποία η πανέμορφη, σικάτη και κυρίαρχη γιαγιά της προσπαθεί πάσει θυσία να διορθώσει, το “αδικημένο” από τη φύση αυτό πλάσμα θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί, όπως κάθε άνθρωπος σε τούτον εδώ τον, μάλλον, αφιλόξενο πλανήτη.
Όλος ο κόσμος…ένα μπαλόνι…
Το νερό ως πηγή ζωής και δομικό συστατικό μας, τη φύση που καταστρέφουμε επιδεικτικά προκαλώντας το μένος της, όλους τους “κήπους” της ζωής μας που όσο και να τους φροντίζουμε νομοτελειακά θα “μαραθούν”, την αιώνια πάλη του ανθρώπου με τη θνητότητά του, την αγωνία του άγνωστου μετά, τη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, την παθογένεια της “αγίας ελληνικής οικογένειας” (…κάθε οικογένειας…), τη μέγγενη της καπιταλιστικής μπαλαφάρας, την αστική ανία, τον κοινωνικό ρατσισμό, την υποκρισία, το ψέμα ως μέσο προστασίας από μία ακαθόριστα στυγερή αλήθεια, το καταπιεσμένο παιδί μέσα μας που αρνείται πεισματικά να ενηλικιωθεί, τη στρεβλή μας εκπαίδευση…όλα τα είδαμε στην παράσταση ” FOLLICLE/ΘΥΛΑΞ”…κι ακόμη περισσότερα…
Τώρα θα μου πείτε καλά όλα αυτά, αλλά τι γίνεται όταν κάποιος σπάσει τα δεσμά του και αποφασίσει να βγει “γυμνός” στον κόσμο, αν όχι ορμώμενος από θάρρος, έστω από ανάγκη ή περιέργεια, όπως η ηρωίδα της Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου, τότε τι μπορεί να συμβεί;…Τι να σας πω…μία “φούσκα” ο κόσμος…και κανείς από μας αρκετά δυνατός για να την σπάσει…
Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα διαπιστώσετε μόνοι σας…από σήμερα 2/6 και έως την Κυριακή 5 Ιουνίου…παρακολουθώντας μία από τις τέσσερις τελευταίες παραστάσεις στο BIOS.TESLA main…σας εύχομαι καλό ταξίδι!…
ω!…what a wonderful world…
“FOLLICLE/ΘΥΛΑΞ”
ΕΝΑ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΙΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ…
ΑΛΛΙΩΣ 