φωτογραφία αρχείου
γράφει ο Χρήστος Σούτος
Εδώ και λίγες μέρες παρακολουθούμε, με αφορμή ένα άρθρο της εφημερίδας “Αυγή”, μια δημόσια συζήτηση που τοποθετούνται άπαντες, σχετικοί ή άσχετοι με το θέμα, για το τι ακριβώς περιλαμβάνει η έννοια του πρωταθλητισμού και πως και σε ποιο βαθμό σχετίζεται με αυτό που ονομάζεται μαζικός λαϊκός αθλητισμός. Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω την ορθότητα της άποψης κανενός, ούτε το επίπεδο των γνώσεων όσων εκφέρουν άποψη επί του θέματος. Σαφέστατα όμως, θα πρέπει όποιος μιλά να βουτάει, κατά το κοινώς λεγόμενο, την γλώσσα στο μυαλό του και να μην θίγει όχι απλούς αθλητές- πρωταθλητές αλλά ανθρώπους σύμβολα.
Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά. Το να κρίνεις έναν αθλητή, και μάλιστα του μεγέθους του Πύρρου Δήμα, για τις αθλητικές του επιδόσεις ή για το κατά πόσο ήταν οι επιτυχίες και τα μετάλλιά του “καθαρά”, και ενώ έχει περάσει από πλήθος ελέγχων σε όλη τη μεγάλη του πορεία, έχοντας ως υπόβαθρο τις όποιες μικροπολιτικές σκοπιμότητες από την παρουσία του στην πολιτική σκηνή είναι τουλάχιστον άκομψο. Σαφέστατα και ένας άνθρωπος κρίνεται από το σύνολο του έργου του και της παρουσίας του σε όλους τους τομείς του δημόσιου ή ιδιωτικού του βίου. Σαφέστατα και ο Ολυμπιονίκης Πύρρος είναι το ίδιο και αυτό πρόσωπο με τον βουλευτή Δήμα μιας κυβέρνησης που έφερε τα μνημόνια στον ελληνικό λαό. Σαφέστατα και ο Πύρρος έγινε βουλευτής, ή πιο σωστά τον “έκαναν” βουλευτή αφού ήταν στο Επικρατείας, λόγω της αγάπης του κόσμου στο πρόσωπο του για τις επιτυχίες που έφερε φορώντας τα εθνικά χρώματα και όχι, φαντάζομαι, λόγω του πολιτικού ή φιλοσοφικού του στοχασμού. Το άρθρο όμως αυτό δεν ασχολήθηκε με την παρουσία του Πύρρου στα βουλευτικά έδρανα, κάτι που βγήκε στην επιφάνεια μετά τον θόρυβο που προκλήθηκε και παρουσιάστηκε ως η αφορμή για την δημοσιοποίηση του άρθρου, αλλά με την αθλητική υπόσταση του και τον θρύλο που αυτός δημιούργησε με τα επιτεύγματα στους Ολυμπιακούς Αγώνες που συμμετείχε.
Το άρθρο αυτό πέρα από την ειρωνεία που βγάζει για τα αθλητικά κατορθώματα του Δήμα αφήνει υπονοούμενα για την ελληνική ταυτότητα του συνόλου των Ελλήνων Ολυμπιονικών της Άρσης Βαρών αλλά και για την “καθαρότητα” των μεταλλίων τους. Η μεγάλη αντίφαση που προκύπτει από την ανάγνωση του εν λόγω κειμένου, είναι η αποθέωση του αμερικανικού τρόπου παραγωγής πρωταθλητών. Μιας αθλητικής “βιομηχανίας” που ενέχεται σε πληθώρα κρουσμάτων ντόπινγκ και που κατά το παρελθόν έχει εκθρέψει άτομα που βασίστηκαν σε βαρύτατο σχέδιο ντόπινγκ, για να πετύχουν νίκες και διακρίσεις. Η άποψη που διατυπώνεται για την παρουσία κάθε τέσσερα χρόνια σε αγώνες και η “εύλογη” απορία που την ακολουθεί, δεν είναι μόνο άστοχη αλλά και αποτέλεσμα πλήρους άγνοιας. Η προσπάθεια να μειωθεί στα μάτια του αθλητικού, και όχι μόνο κοινού, της χώρας μια τέτοια προσωπικότητα μόνο και μόνο γιατί δεν συμφωνεί πολιτικά μαζί της ο αρθρογράφος είναι επικίνδυνη και ξεκάθαρη ένδειξη πλήρους ανελευθερίας, που δεν αρμόζει σε μια εφημερίδα με τέτοια θεώρηση και κοσμοθεωρία.
Αν είχε μείνει η όλη ιστορία στο θέμα με τον Πύρρο ίσως και να μην ασχολιόμασταν σήμερα. Η νέα “νουθεσία” της εφημερίδας στην άποψη που εξέφρασε η χρυσή Ολυμπιονίκης του Ρίο Κατερίνα Στεφανίδη μάλλον υπερβαίνει τα εσκαμμένα. Οι άνθρωποι αυτοί χωρίς καμία απολύτως στήριξη από την Πολιτεία και από την κυβέρνηση στην οποία είναι φίλα προσκείμενη η συγκεκριμένη εφημερίδα έφεραν μεγάλες επιτυχίες για τον ελληνικό αθλητισμό που δεν μπορούν να κριθούν από κάποιο χαρτογιακά που κάθεται μπροστά σε ένα πληκτρολόγιο και στην ατμόσφαιρα που του δημιουργούν ένα καλοριφέρ ή ένα κλιματιστικό ανάλογα με την εποχή. Αντί λοιπόν να προσπαθούν να μειώσουν αυτές τις επιτυχίες, κάλο θα ήταν να πιέσουν με τον τρόπο που μόνο αυτοί μπορούν προς τη σωστή κατεύθυνση, για να βελτιωθούν οι συνθήκες για τους νέους αθλητές και να βγουν οι νέοι Ολυμπιονίκες και πρωταθλητές στα σπορ με βάση κάποιο αθλητικό πρόγραμμα και όχι με βάση την αγάπη κάποιων γονέων για τα παιδιά τους και το κατά πόσο μπορούν αυτοί να ξοδεύουν χρήματα για αυτά.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ στο μείζον θέμα του μαζικού αθλητισμού. Ο λεγόμενος μαζικός ή λαϊκός αθλητισμός όπως και η αθλητική παιδεία των πολιτών είναι αποκλειστική ευθύνη του εκάστοτε κράτους. Αν η Πολιτεία δεν φτιάξει κοινόχρηστους χώρους άθλησης και ψυχαγωγίας που θα αθληθούν οι πολίτες της; Αν δεν ενδιαφερθεί η κρατική μηχανή να δημιουργήσει αθλητικά σχολεία για την νεολαία που θα μπορέσουν οι γονείς να διοχετεύσουν την ενεργητικότητα των παιδιών τους και να αποτρέψουν από τους κινδύνους που τα περιβάλλουν; Δεν είναι λοιπόν κύριοι της Αυγής ο πρωταθλητισμός ο εχθρός του αθλητισμού αλλά ο συνοδοιπόρος του. Δεν είναι οι Ολυμπιονίκες ο εχθρός σας αλλά αυτοί που πρέπει να σέβεστε περισσότερο και από τη ύπαρξη σας. Αυτά και αντίο μέχρι την επόμενη συνάντηση σας μαζί τους σε τέσσερα χρόνια στο Τόκιο, όπου θα προσπαθήστε να κλέψετε λίγη από την λάμψη τους…ξανά!
ΑΛΛΙΩΣ 