Tags
Η Μαρία Μπρανίδου και η Χριστίνα Δενδρινού ως περιφερόμενες θεατρίνες ή “Κλυταιμνήστρα” και “Ηλέκτρα” αντίστοιχα
γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου
Ξεχάστε την Κλυταιμνήστρα και την Ηλέκτρα που ξέρατε. Εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά μεν, καθόλου σοβαροφανή δε. Η Ζωρζίνα Τζουμάκα αυτήν τη φορά αναδεικνύει σκηνοθετικά την κωμικό(τραγική) πλευρά της πολυτάραχης και αιματοβαμμένης ιστορίας των Ατρειδών, η οποία θυμιζει απελπιστικά την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, μίας ένδοξης χώρας που συνεχώς “ξεπέφτει” με ή χωρίς δική της ευθύνη.
Η γνωστή και πολυπράγμων θεατρολόγος και σκηνοθέτης έχοντας στη διάθεσή της δύο ηθοποιούς πολυεργαλεία – φωνητικά, υποκριτικά και κινησιολογικά – διατρέχει το μύθο για να φτάσει στην όποια αλήθεια, μέσα από τις δύο εμβληματικές ηρωϊδες που στο έργο του Ανδρέα Στάϊκου είναι δύο πλανόδιες θεατρίνες, οι οποίες μετακινούνται από τόπο σε τόπο, σε ένα ταξίδι/υποκριτικό πειραματισμό βασισμένο στην ψυχοσύνθεση των δύο γυναικών, που μεταξύ άλλων συμβολίζουν το πολυσυζητημένο και χιλιοψυχαναλυμένο δίπολο μάνας-κόρης.
Η εξαιρετική Μαρία Μπρανίδου (μία πραγματική αποκάλυψη!!) ως φιλήδονη, θηλυκή, μοιραία, απρόσμενα μητρική και μπριόζα Κλυταμνήστρα και η εξίσου ταλαντούχα και τρυφερά ορμητική Χριστίνα Δενδρινού ως μία εναλλακτική και μάλλον αναποφάσιστη Ηλέκτρα, μας χάρισαν γέλιο και συγκίνηση καθόλου δεδομένα και επιφανειακά, υποδυόμενες τις εκάστοτε εκφάνσεις των ρόλων τους με σαρκαστική διάθεση, αλλά και το απαραίτητο σκηνικό βάρος που απαιτούν οι εν λόγω ηρωϊδες, που ακόμη κι ως ρέπλικες του εαυτού τους δεν παύουν να μας συγκινούν και να μας γυρνούν πίσω, σε πρότυπα αρχετυπικά και ως εκ τούτου διαχρονικά.
Μάνα και κόρη, επιτέλους φίλες;
Η “ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ;” της Ζωρζίνας Τζουμάκα χρησιμοποιεί έντεχνα ως πρόσχημα τις δύο τραγικές ηρωϊδες, έτσι όπως μας τις επανασυστήνει ο Ανδρέας Στάϊκος, για να μας ταξιδέψει σε μία Ελλάδα που ενώ μοιάζει παλαιά είναι ακόμη επίκαιρη και ζει μέσα στον απόηχο της συλλογικής μας μνήμης και των προσωπικών μας αναμνήσεων. Την Ελλάδα των θεατρικών μπουλουκιών, της Επιθεώρησης (ενός θεατρικού είδους τρομερά παρεξηγημένου και δυστυχώς απαξιωμένου) της ασφυκτικής και συχνά υπερπροστατευτικής αγάπης των γονιών που ενίοτε καταπίνουν τα παιδιά τους όπως ο Κρόνος (ασχέτως φύλου, ηλικίας και οικογενειακής κατάστασης), της ελληνικής επαρχίας που στηρίζει την Πρωτεύουσα (κι ας νομίζουμε το αντίθετο), της καταπιεσμένης γυναικείας σεξουαλικότητας που συχνά υποδαυλίζει αχαλίνωτα πάθη, των πατροπαράδοτων γυναικείων και αντρικών προτύπων και της ανατροπής αυτών, της διχόνοιας και του αλληλοσπαραγμού, αλλά και του φιλότιμου, της ποίησης, του περιλάλητου αρχαίου μας πολιτισμού που αν και ψυχορραγεί πάνω στα φημισμένα ερείπια του, παραμένει – τουριστικά τουλάχιστον – μεγαλειώδης και ασυναγώνιστος σε χάρη και ομορφιά.
Με τη Μαρία Μπρανίδου να φοράει το προσωπείο της Κλυταιμνήστρας και να δίνει ένα πραγματικό υποκριτικό ρεσιτάλ, χρησιμοποιώντας με απίστευτο πάθος αλλά και το απαραίτητο σκηνικό μέτρο τα εκφραστικά της μέσα και την καρτουνίστικης ευελιξίας Χριστίνα Δενδρινού να λάμπει ως μεταμοντέρνα Ηλέκτρα, ήταν η πρώτη φορά που περάσαμε τόσο ευχάριστα παρακολουθώντας την επί σκηνής σύγκρουση δύο τιτάνιων γυναικείων χαρακτήρων, που στην συγκεκριμένη θεατρική συνθήκη σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται, απαλλαγμένες από κάθε είδους ιστορικό, λογοτεχνικό ή άλλο ταμπού.
Εναλλάσσοντας με ευρηματικό τρόπο το μινιμαλιστικό μεν, αλλά πληθωρικά “γεμάτο” σκηνικό της Άσης Δημητρολοπούλου, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αποτύπωση μίας ολόκληρης εποχής (μαζί με την εξαιρετική μουσική επιμέλεια της ίδιας της σκηνοθέτη) στον απόηχο της οποίας συνεχίζουμε να ζούμε οι σύγχρονοι Έλληνες, οι δύο ηθοποιοί έστηναν και ξέστηναν τις ζωές τους, όπως ένα μπουλούκι θεατρίνων στήνει και ξεστήνει το σκηνικό του. Και στο τέλος; Όλα πάλι από την αρχή και η ίδια ιστορία συνεχίζεται, για να μην πούμε επαναλαμβάνεται εις τους αιώνες των αιώνων…αμήν;
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο, στις 21.00, στο θέατρο “ΜΠΙΠ”, έναν καινούργιο μεν αλλά πολλά υποσχόμενο θεατρικό χώρο στην Κυψέλη, δύο γυναίκες – τρεις για την ακρίβεια – και ένας άνδρας (ας μην ξεχνάμε το συγγραφέα!) έρχονται αντιμέτωπες με την ιστορία, τα πάθη, τους φόβους, τις επιθυμίες τους, με όλους και με όλα, για να αναδειχθούν τουλάχιστον όσο κρατάει η παράσταση…όλοι νικητές!
ΑΛΛΙΩΣ 