Η πύλη ανοίγει.
Κούραση και οργή
τραύματα και πληγές
εξυφαίνουν τη ζωή σου.
Στον ωκεανό του φόβου
μια σταγόνα πόνου
ξεσκίζει την λήθη.
Οι μνήμες στάζουν αίμα
στο παραμορφωμένο σου πρόσωπο.
Με τα αμίλητα να καίνε
για κρυμμένες προδοσίες
άνευρες φιλίες
και βιασμένους έρωτες
ραγίζει ο καθρέφτης.
Στέκεσαι εκεί και σε κοιτάς.
Σε απόλυτη πτώση
μόνος με το κενό σου
φοβάσαι να μιλήσεις
φοβάσαι να ακούσεις ∙
έκανες τα τείχη φυλακή.
Και τώρα
σκαπανέας και δραπέτης
σε ένα σπίτι που τρίζει
-υπό εγκατάλειψη-
με τη νοσταλγία να ευνουχίζει
ανίερες πράξεις
τίθεσαι υπό περιορισμό.
ΑΛΛΙΩΣ 